Het goede leven (La Dolce Vita)

Daar sta ik dan. Het kampeerseizoen 2022 is voorbij. Er is nog enige reuring op de camping zelf, aangezien deze nog geopend is tot begin november. Onze accommodaties zijn nu gesloten. Geen gasten meer en de afbouw is begonnen. Mijn 5^e seizoen als Campinghost zit erop. Er overheerst vooral het gevoel van trots en grote voldoening. Tuurlijk was er gemopper en tuurlijk zijn er nog steeds verbeterpunten, maar die glimlach op mijn gezicht is dit seizoen vele maler groter dan vorig seizoen. Dan komt daar ook steeds meer het besef naar voren, dat het roer omgooien van 5 jaar geleden, mijn beste zet was ooit. Drie mooie en dierbare seizoenen mogen leven als een “God in Frankrijk” en het genieten van het goede leven, al twee seizoenen mogen voortzetten in Italië. Of zoals de Italianen hier zeggen: La Dolce Vita!

Je weet als Campinghost dat er een begin en een eind aan zit. Je werkt, gedurende het seizoen, ook naar dat einde toe. Het is niet een normale baan van “9 tot 5”. Je staat 24/7 “aan”, 5 a 6 maanden lang en vaak zelfs sta je ook “aan” op je vrije dag. Dag in, dag uit, glimlach op. Ook al is het soms je dag niet. Nog steeds zijn er gasten die dit niet beseffen als ze mij, zittend bij mijn receptie in het zonnetje, wachtend op nieuwe gasten mij toe roepen dat ik een mooi “vakantiebaantje” heb. Ik glimlach dan maar vriendelijk terug en laat ze maar in hun waan. Dit leven is niet zomaar even een vakantiebaantje.

Mijn beste “Ik”

Zo op het einde van het seizoen wil je nog steeds je beste ‘ik’ geven. Met dezelfde enthousiasme en energie die je hebt in het begin van het seizoen, om aan de gasten die er dan nog zijn in het naseizoen, vriendelijk en glimlachend te woord te staan. Geloof me, hoe graag je dit ook wilt, het vreet energie. Toch doe je het, omdat je ook deze gast een zorgeloze vakantie wil geven. Je lichaam zegt echter wat anders op dat moment. Die vertelt je dat je al 5 maanden lang, 24/7 “aan” staat. En geloof me nog maar een keer; je gaat toch door.

Het voor- en naseizoen geniet mijn voorkeur. De gasten zijn gemoedelijker, nemen het zoals het is. Niet dat ik het hoogseizoen verafschuw, maar daar heerst een totaal andere dynamiek, wat dan ook wel weer een adrenaline kick geeft. In het hoogseizoen moet je snel kunnen schakelen, is het vooral rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. (wie zong dat ook al weer?). Het geeft een kick, het hoogseizoen, maar het breekt je ook op.

Glimlach

Dat mijn glimlach dit seizoen vele maler groter was dan vorig jaar, heeft vooral te maken met een goede samenwerking en contact met de camping. Het scheelt zeker dat het mijn tweede seizoen is hier. Je kent elkaar beter en je weet wat je nu aan elkaar hebt. Het was daarnaast ook een leukere groep campingmedewerkers bij elkaar. Eén blik, en we wisten genoeg. Elkaar geholpen daar waar nodig was, veel gekletst, een traan gelaten, elkaar een knuffel gegeven, gefeest met elkaar en vooral heel veel gelachen. Het voelde goed dit seizoen.

De gasten die in september arriveren, verwachten meestal dat het leven dan wat rustiger is op de camping. Dan komen ze hier bedrogen uit. Tot een week voor sluiting van onze accommodaties, zat ik nog nagenoeg met mijn 46 accommodaties vol. Dan zitten we al over de helft van september. Je kunt gerust spreken dat tot die tijd hier nog hoogseizoen is. De hele camping is hier dan nog gewoon vol. Pas in de laatste week voor onze sluiting, zag ik pas een leegloop van gasten. Van 46 naar 30 naar 4 gasten op de laatste dag.

Blijheid en verdriet

Dan begint er een tweestrijd van blijheid en verdriet. Je weet dat je werkt naar het einde. Maar als de laatste gast is vertrokken en je ziet de leegstaande accommodaties, waar geen gezelligheid meer uitkomt, dan doet dat pijn. Het komt hard aan als je geen receptie-uren meer hoeft te draaien, geen in- en uitcheck meer, geen zorgen om de gasten. De druk is eraf. En je merkt dat gelijk aan je lijf. Je voelt letterlijk en figuurlijk de energie uit je lichaam stromen.
Die middag, nadat ik nog wat administratie had gedaan, lig ik 2 uurtjes in dromenland. Ik word weer wakker, sta op, ik douche me en wandel later op mijn gemak naar het campingwinkeltje. Op de terugweg komt een receptiemedewerker mij tegemoet. We kletsten wat, en op haar vraag hoe het nu gaat, ziet ze het gebeuren. Ik breek. Dikke tranen van vermoeidheid. Ik ontvang een knuffel en het besef is daar; opeens sta ik “uit”.

Toekomst

De laatste paar weken heb ik veel nagedacht wat ik verder nog wil. Eigenlijk is dat niet zoveel meer. Soms moet je ook gewoon genoegen nemen met wat je nu doet, dat dat goed genoeg is, zei iemand mij laatst. Nou, dat klopt ook. Waarom zou ik meer willen, als ik kan concluderen dat ik het werken op een camping nog steeds fantastisch mooi vind.
De droom van een eigen camping, blijft een droom. Dat gaat hem niet worden. Ik zit niet meer te wachten op een 50 a 60-urige werkweek om een camping te beheren in mijn eentje. Er is nog een 2^e droom.

Frankrijk of Italië? En kom je weer terug volgend seizoen? Het zijn de meest gestelde vragen die ik hier van mijn gasten kreeg. Op de eerste antwoorde ik meestal wijs, dat elk land zijn eigen charmes heeft. Wie zal het zeggen, is mijn antwoord op de 2^e vraag. Inmiddels weet ik dat de camping verder gaat met het verder upgraden van Glamping. Dat er weer accommodaties van ons op de nominatie staan om verkocht te worden aan de camping. Wat blijft er dan voor ons en voor de Campinghost over?

In de toekomst kun je niet kijken. En dat wil ik verder ook niet. We zullen zien wat het leven gaat brengen. Wat ik wel nog steeds zeker weet na 5 seizoenen Campinghost mogen zijn, dat ik enorm van dit goede leven blijf genieten. De vrijheid, je eigen toko runnen en het blijft nog steeds een feestje om voor je werkgever 5 a 6 maanden in het buitenland te mogen werken. Wie doet me dan wat?

La Dolce Vita!