Ga Leven!

Ik kwam met een doel naar Toscane toe dit camping seizoen. Om te ontdekken of ik het intieme campinggevoel in dit werk terug kon vinden. Ga leven en geniet. Laat het verleden rusten en kijk weer vooruit. Het klinkt misschien cliché, maar als je ouder wordt ga je steeds meer beseffen wat belangrijk is in het leven en wat niet. Het heeft alleen soms extra tijd nodig om dat te beseffen.

Ga Leven! Is mijn laatste blog van dit camping seizoen. Een reis van 7 maanden in Toscane. Een emotionele reis in vele opzichten. Een lach, een traan en innerlijke rust.
Ik ben mij ervan bewust dat dit blog wellicht bij sommige personen een gevoelige snaar kan raken. Maar ik ben ook van mening dat het soms ook wel eens goed is om bepaalde zaken van je af te schrijven en open op tafel te leggen. Want één conclusie over dit seizoen kan ik al wel geven. “Ga Leven mensen, Ga Leven!”

Achter de Schermen

Het is mijn eerste werkdag in Maart als montagemedewerker, als mijn Areamanager mij vraagt waarom ik ben overgestapt naar Eurocamp. Tranen staan nog hoog als ik haar het verhaal vertel.

Het was vorig jaar oktober/november, dat ik te horen kreeg dat ik niet kon terugkomen bij die ene organisatie. Reden: ze vonden dat ik achteruit was gegaan, in het kwalitatief beheer van de accommodaties. De bijzonderheid eraan is, dat ik dit zelf nog nooit in het seizoen van mijn vorige Areamanager had gehoord. 46 accommodaties in mijn eentje met schoonmaakteam. Ik zal geheid mijn fouten gemaakt hebben, maar dit kan niet alleen mij aangerekend worden. Wat volgt is een winter lang vol met ongeloof, verdriet, boosheid, onzekerheid en een grote angst om te falen. Ik vraag mij soms echt af, of organisaties echt beseffen wat ze een werknemer aandoen als ze je dit gaan vertellen. Het zal geheid voor hen ook niet de leukste boodschap zijn, maar ergens klopt het gewoon niet.

Wat je niet wil op je eerste werkdag, is je tranen laten zien aan je nieuwe Areamanager. Ze zaten hoog. Ze kijkt mij vol ongeloof aan en ik hoor het haar nog zo zeggen: “46 accommodations on your own, that’s ridiculous!”
Ja, precies. En daarom heb ik er bewust dit seizoen voor gekozen voor maar 9 accommodaties bij Eurocamp. Ik vraag nog 1 ding van haar, dat ze mij in het seizoen erop wijst als ik iets niet goed doe of fouten maak. Ze houdt woord.

Werken in een Montageteam

Wat nieuw was voor mij dit seizoen, was werken in een montageteam. Ik wilde wel eens weten en voelen wat dat met mij deed. Ik had al snel door dat het een uitdaging werd. Als je al geruime tijd een single host bent op een camping, dan heb je, je eigen manier van werken. Als je dan tijdelijk weer in een team gaat werken, weet je dat je aan elkaar moet aanpassen. Je kunt van elkaar leren,  maar je weet ook dat er ergernissen kunnen ontstaan.

We hadden een grote bus tot onze beschikking, waar we met zijn drieën voorin zaten. We hadden de senior; de bestuurder, ik in het midden, en dan onze ‘Il Bambino’. Hem waren we steeds kwijt tijdens het werk. Dan vond ie weer een bal of een stok, of een fiets en fietste de hele camping rond.

Ik hou van structuur in mijn werk, efficiënt en goed georganiseerd. Het was al snel duidelijk dat ik diegene was met de lijstjes en de plattegrond van de camping met het werk wat we moesten doen. De structuur was er wel, met de uitvoering kwamen de frustraties naar boven.

Lol hebben we ook gehad. Ik kijk met plezier terug op al het werk in het depot van Camping Albatros. Het was niet het leukste werk, maar daar zijn wel bepaalde vriendschappen sterker geworden en we konden gewoon alles tegen elkaar zeggen. Op Camping Baia Domizia, vlakbij Napels en op Elba waren we met zijn vieren. En de frustratie werd omgezet in plezier, omdat er iemand bij was gekomen die ook van gestructureerd werken hield.
Al met al kijk ik er wel met plezier op terug. Ik kan over deze periode wellicht een boek schrijven, omdat ik nog steeds van overtuigd ben dat dit werk sneller gedaan had kunnen worden, dan wij gedaan hebben. Maar ik ben ook op plekken geweest, waar ik anders wellicht nooit zou komen. Het eiland Elba heeft echt mijn hart gestolen.

Het Seizoen

Het seizoen vordert gestaag, maar tegelijkertijd ook weer veel te snel. De dagen vliegen voorbij. Met de 9 accommodaties kom ik er wel achter, dat deze wel de nodige aandacht van mij vragen. Dat ze vervangen moet worden, maak ik al snel duidelijk aan mijn manager. De gasten maken het ons ook duidelijk. Verveling is er ook in het begin. Van 46 naar 9 accommodaties is echt een groot verschil. Ik weet echter nu wel wat er op kwalitatief gebied mis is in deze accommodaties en waar ik extra op moet letten. De verveling wordt voldoening. Ik merk steeds meer dat ik meer en extra tijd heb voor mijn gasten. Ik merk ook dat ik weer ga leven!

Met 5 verschillende touroperators op de camping en met de camping zelf, ontmoet je mensen die hetzelfde werk doen en voelen wat jij doet. Ze weten wat het is om met gasten te werken. Weten wat het is om, om te gaan met problemen op een camping. Elkaar willen helpen, mocht dat ergens nodig zijn. En wij weten ook allemaal dat de afstand met het werken in het veld en met onze collega’s die werken op kantoor op bepaalde aspecten groot zal blijven. Gekscherend zeiden wij wel eens tegen elkaar, dat de mensen van kantoor eens 4 weken met ons mee moeten draaien in het veld. Maar ik denk dat de collega’s op kantoor dat wellicht ook datzelfde over ons denken.

Gasten

In mijn vorige blog heb ik beschreven hoe sommige gasten met je om kunnen gaan. Tot het onbeschofte toe. Het is de trend van de laatste jaren, de gast wordt meer en meer verwend. En met alle respect, wij Nederlanders staan wat dat betreft met stip op 1! “De wifi werkt niet; ik mis een vork; de accommodatie is oud; de minidisco begint te laat; het is wel erg heet hier”. Dit is nog maar een kleine greep van het totale aantal aan gehoorde klachten en dat vooral van de Hollanders. “Ga vakantie vieren, ga leven”, denk ik dan. 20% aan Nederlandse gasten dit seizoen. Het gros was voor mij buitenlands. En juist zij maakte mijn seizoen.

Een mooi voorbeeld. Een Engels gezin; vader en moeder beide in de veertig en hun 5 kinderen, in de leeftijd van 10 tot 17 jaar in een accommodatie van ons. Ik heb mij echt zorgen gemaakt en gedacht “hoe gaan ze dat doen in deze accommodatie?” Regelmatig ging ik even bij ze aan en vroeg hoe het ging. Steevast kreeg ik hetzelfde antwoord: “ach joh, maak je geen zorgen. Mijn man doucht zich in het toiletgebouw en binnen hebben wij het prima voor elkaar. En by the way, wij komen niet voor de accommodatie, wij komen hier om vakantie te vieren”. Dat antwoord, was de eyeopener van dit seizoen. Ze bestaan nog, gasten die leven en genieten om vakantie te vieren en het nemen zoals het is, ondanks de prijs die ze ervoor moeten betalen in het hoogseizoen.

Ik en mijn Manager

Na woorden met elkaar gehad te hebben en wat andere strubbelingen, zaten ik en mijn manager in het begin even met elkaar om tafel. Van de camping af een bakkie te doen in een plaatselijke restaurant. Ik deed mijn verhaal en vertelde haar ook tegelijk, dat ik er geen behoefte meer aan heb, om mij wéér te moeten bewijzen bij een nieuwe organisatie of ik dit werk wel aan kan. Die tijd heb ik gehad. Op een gegeven moment kom je op zo’n leeftijd dat je gewoonweg wil leven en niet meer in “hokjes” moet werken. Ze begreep me wel.

Een paar maand later halverwege het seizoen, het ijs is gebroken en de klik is er, zitten wij weer om tafel om mijn doelstellingen te gaan bespreken. Ze vertelde me dat ze het lastig vond om deze voor mij te bedenken. Ik zei, “dat is dan voor mij een goed teken”.

In datzelfde gesprek spreekt zij haar waardering uit richting mij en mijn werk. Dankbaar accepteer ik haar compliment. Wat ze niet weet is dat ik ’s avonds tuiten met tranen heb gejankt over deze waardering. En nu nog steeds, als ik daar aan terugdenk, staan de tranen hoog.

Ik weet dat een volgende seizoen alles weer anders kan zijn met alle veranderingen die op de stapel staan. Maar soms komt iemand op je pad, die daadwerkelijk ziet wat je doet, wie je bent en de waardering uitspreekt, waarvan jij weet dat je die echt even nodig had.

Zoveel meer gebracht

Dit seizoen heeft mij zoveel meer gebracht, dan dat ik van te voren had kunnen bedenken. Ik heb lieve mensen mogen ontmoeten en dierbare vriendschappen mogen sluiten. ’s Avonds van de camping even af, om met een bevriende collega ergens een hapje te kunnen eten en je verhaal even aan elkaar kwijt te kunnen. Ik kende het niet. Nu wel.

Het heeft mij doen beseffen wat ik wel wil en niet meer wil in dit werk. Het zal echt geen 46 accommodaties meer zijn. Het mogen er wel iets meer zijn dan 9. Ondanks de toenemende trend aan klagende en het gedrag van gasten, blijf ik dit werk nog steeds, ook na 6 seizoenen, prachtig mooi vinden.

Gasten, die komen om vakantie te vieren, buitenstaanders, familie en vrienden, die niet exact weten wat werken op een camping daadwerkelijk is, zullen ons leven nooit kunnen begrijpen. Het is een manier van leven, die je moet willen omarmen. Doe je dat niet, dan ben je niet geschikt voor dit werk. Je moet er tegen kunnen dat je meer werkt, dan wat in je contract staat. Dat je 5 tot 7 maanden van huis bent. Om kunnen gaan met klagende gasten. ’s Avonds je bed uit getrommeld worden voor een storing. En dat je 6 van de 7 dagen aan het werk bent.

Op de laatste dag voor vertrek van de camping, krijg ik nog net even door dat wij, Eurocamp, volgend seizoen niet meer terug komen op Camping Le Pianacce. De camping is verkocht en de nieuwe eigenaren gaan een andere koers varen. Dat is jammer en doet mij beseffen dat de afbouw door mij voor niks is gedaan. Maar tegelijkertijd kan ik het ook ombuigen naar iets positiefs. Ik heb geschiedenis geschreven. Ik zal de boeken in gaan als de laatste Single Holiday Rep, die op Camping Le Pianacce heeft gewerkt voor Eurocamp. Daar ben ik trots op!

Ga Leven!

Het klinkt misschien cliché, maar als je ouder wordt ga je steeds meer beseffen wat belangrijk is in het leven en wat niet. Heb je ruzie met iemand, kun je 2 dingen doen. Praat het uit en maak het goed met elkaar, of laat het los en blijf er niet in hangen. Ga Leven!

Na elk seizoen sluit ik mijn afsluitende blog bijna altijd af met dezelfde woorden. Volg je hart. Doe dat werk, wat je passie is. Want als je inziet wat je passie is, dan is werk geen werk meer, maar een manier van leven. Het is mijn manier van leven en ik zal het voor geen goud nog willen inruilen.

Ga Leven, lieve mensen, Ga Leven!