De vogeltjes fluiten op Elba. Het prachtige eiland waar wij onze laatste klus aan het afronden zijn. En waar de vogeltjes er vrolijk op los fluiten, komt er bij ons uit de tenten vrolijk gevloek. Mooi werk is het absoluut, het montagewerk. Maar op het einde van deze job, is elk spiertje in je lichaam voelbaar. Fatsoenlijk ’s morgens uit je bed komen zit er niet meer bij. Van top tot teen, van bil- tot lachspier, alles doet pijn. En dan hebben we een laatste klus op Elba. Waar we zeven safaritenten hebben opgezet, alle spullen naar deze tenten hebben verhuist; bedden, keukenkastjes, kisten, losse inventaris, stoelen, zware matrassen en weet ik nog al niet meer. Zwaar dat was het zeker, maar ik geloof wel dat ik dit één van de mooiste klussen vond in de hele montageperiode.
Balans
De vogeltjes fluiten nog steeds op Elba. De balans van 7 weken montagewerk wordt opgemaakt. Ik heb de kat uit de boom gekeken, ik heb me geërgerd, gemopperd, gepraat, een traan gelaten, maar ook bijzonder veel gelachen. Wat mij heeft verrast is de hoeveelheid aan mooie, leuke, lieve nieuwe mensen die ik heb mogen ontmoeten in zo’n korte periode. In alle gradaties. Ik kan het waarderen als mijn leidinggevende een 4 uur durende autorit met mij aandurft om mij weg te brengen naar een camping vlakbij Napels. Je moet toch maar gesprekstof hebben in die 4 uur met elkaar en je hebt beide een andere nationaliteit. Dat verliep prima, en zelfs onderweg, op een parkeerplaats, bleven de vogeltjes fluiten. Op de terugweg idem dito.
Fysiek vs. Sociaal
Dat montagewerk een uitdaging zou worden op zowel fysiek als op sociaal gebied wist ik van te voren. Kan ik dit wel aan of ben ik niet te klein voor sommige klussen of ben ik wel sterk genoeg? Vragen die ik mij eigenlijk deze hele periode ben blijven afvragen. Maar, ondanks de pijntjes in mijn hele lijf, kan ik na 7 weken buffelen, toch maar mooi zeggen dat ik het geflikt heb.
Dat het op sociaal gebied ook een uitdaging zou worden, dat wist ik ook. Ik ben niet iemand die na het werk elke avond met mijn collega’s nog een biertje ga drinken. Dat ben ik niet. Een enkele keer prima, maar ’s avonds is het ‘me-time’ en wil ik mijn eigen ding kunnen doen.
Vijf jaar single host zijn op een camping en dan opeens in een klein montageteam gaan werken, vergt bij mij nog wel eens enige aanpassingen. Ervaring delen is 1 ding, maar ga mij niet vertellen hoe ik een haring de grond in moet slaan. Dat neemt niet weg, dat ik ook best veel nieuwe dingen heb geleerd van mijn teamgenoten.
Jaloers
Veel van mijn lezers weten dat ik naast het schrijven van blogs ook redelijk vaak foto’s op de social media kanalen plaatst van de omgeving waar ik op dat moment ben. Opmerkingen als “ik ben jaloers” of “je komt nog eens ergens”, komen regelmatig naar voren. En ja, ik begrijp heel goed dat je jaloers bent en ja inderdaad ik kom nog eens ergens. Dat is het voordeel van montagewerk. Van elke camping waar ik ben geweest heb ik genoten.
Op camping Albatros aan de kust met zeven collega’s een depot uit- en weer inruimen, heb ik echt als een feestje ervaren. Op een half uurtje rijden daarvandaan ligt mijn camping Le Pianacce, waar ik tot het besef ben gekomen dat het een conditionele uitdaging daar gaat worden dit seizoen. Verder de binnenlanden van Toscane in naar Camping Norcenni, met een prachtige omgeving en waar ik 2 weken lang met inmiddels toch wel bevriende ex-collega’s en hun “grote, lieverd van een hond” heb mogen doorbrengen. Elkaar leren kennen tijdens een driedaagse training bij onze vorige werkgever. De klik was er toen al, de klik is gebleven. Ik ben dankbaar voor die 2 weken daar, en zij weten wel waarom.
Dan nog een weekje naar Camping Baia Domizia, vlakbij Napels, mooie camping maar no way dat ik daar ooit als Campinghost ga werken. Het stikt er van de muggen.
En dan nu het laatste weekje op Elba. Ik genoot elk minuut van de bootreis naar dit eiland. De omvang, de natuur, de camping, de omgeving. Twee dagen lang lopen we te buffelen met die 7 safaritenten, bekaf was ik. Maar dan toch op zaterdag besluiten om een wandeling te maken vanaf te camping naar Faro di Monte Poro. Zeven kilometer heen, zeven kilometer terug. En op die berg kwam alles even samen. Dus ja, jullie mogen jaloers zijn, want ik kom nog eens ergens.
De vogeltjes blijven fluiten
Ik wilde eens ervaren wat het is om montagewerk op campings te mogen doen. Die ervaring heb ik nu. Ik heb me geërgerd, gemopperd, gepraat, een traan gelaten, maar ook bijzonder veel gelachen en hard gewerkt. En op de vraag of ik dit werk nog eens zal willen doen, durf ik daar nu wel een volmondige JA op te zeggen. Het is hard werken, maar je komt nog eens ergens en je ontmoet geweldig mooie mensen.
Waar je ook bent, wat je ook doet, wat je meemaakt, wat je ziet, wat je voelt, hoe je lacht en wie je ontmoet, weet dat op het eind altijd de vogeltjes blijven fluiten. Onbekommerd, onbezorgd en in vrijheid. Dat is nu precies wat ik vind in het campingwerk en bij deze organisatie waar ik beetje bij beetje verder thuis in raak. Mijn avontuur als Montagemedewerker zit erop en een nieuw avontuur als “Single Representative” staat aan de voordeur. Een conditionele uitdaging staat mij op Camping Le Pianacce te wachten. En ook daar zal ik vloeken, mopperen, een traan laten, genieten, hard werken en lachen. Maar ook daar, weet ik, zullen de vogeltjes blijven fluiten…
