21 kilo zwaarder was ik in 2010 toen ik met 60 collega’s van Rabobank Zwolle, als sportieve activiteit voor de eerste keer de Alpe d’Huez ging beklimmen. Het was een mooie belevenis en ik kijk er ook met heel veel plezier op terug, maar het was wel afzien toen. In 2015 heb ik voor de eerste keer meegedaan aan de Alpe d’HuZes, was ik nog steeds 21 kilo zwaarder. Fantastisch evenement om er aan te mogen deelnemen, maar ook toen was het afzien. Nu in 2018 en 21 kilo 
lichter, fiets ik nogmaals de Alpe d’HuZes. Tuurlijk fiets ik in de eerste plaats voor KWF. Door 2x die berg op te gaan wil ik zoveel mogelijk geld ophalen voor onderzoeken naar kanker. Niemand wil een dierbare verliezen aan deze vreselijke ziekte. Het moet toch mogelijk zijn dat dat gestopt gaat worden?
Ik fiets deze berg op 7 juni a.s. ook om persoonlijke reden nog een keer op. Na de Alpe d’HuZes in 2015 belandde ik in een medisch traject van een jaar. Een jaar waar het absoluut niet mogelijk was om maar enigszins te fietsen. Mijn racefiets heeft ruim anderhalf jaar op zolder gestaan. In dit medisch traject was sportief in beweging zijn eerder een uitzondering dan regel. Met als gevolg dat ik een enorme gewichtstoename had. En of dat nog niet genoeg was, verloor ik ondertussen ook nog eens mijn baan. Na mijn medisch traject, waar ik gelukkig, volledig genezen uit ben gekomen, ben ik onder begeleiding van mijn huisarts gaan afvallen. Elke twee weken op de weegschaal en aan de ‘accukabels’ om mijn overige waardes te meten. Anderhalf jaar lang. In anderhalf jaar tijd 21 kilo afgevallen. De eerste trotse overwinning was een feit.
Twee jaar lang heb ik zonder werk thuisgezeten. Tot vorig jaar iemand mij attendeerde om mijn hart te gaan volgen en dat te gaan doen waar mijn lach weer breeduit zou worden. Dat heb ik gedaan. En zie mij nu hier zitten als trotse Campinghost in de Ardèche. 
2018 is voor mij het jaar voor een nieuwe frisse start. Ik ben genezen verklaard, ik ben 21 kilo afgevallen en ik heb weer een baan. En om alle shit van de afgelopen jaren een plekje te geven en achter me te laten, fiets ik daarom, als 2e reden, nog een keer de Alpe d’HuZes. Samen met mijn broer en het team Naik Ke Atas fietsen wij voor KWF, maar ook om persoonlijke redenen. En om de emotie helemaal compleet te maken, weet ik dat boven op die berg familieleden op mij zullen wachten.
De emotie is al voelbaar en aanwezig als ik hier in de Ardèche op de fiets zit. Het is hier nog niet de hoogte van de Alp, maar het is wel een mooi trainingsgebied. Het uitzicht 
is prachtig hier en op elke bocht wil ik wel stoppen om even een foto te maken. Maar ja, dan schiet de training niet echt op. Als ik hier fiets merk ik, dat het allemaal wat makkelijker gaat dan met 21 kilo zwaarder. Waar ik in 
2010 en 2015, op zowat elke bocht even op adem moest komen, merk ik nu tijdens de trainingen hier dat mijn uithoudingsvermogen zodanig is verbeterd dat ik hier zonder af te stappen zo een berg op kan fietsen. Het is nu nog niet zo dat de Alp straks met twee vingers in de neusgaten zal zijn, maar ik zie het nu wel met veel meer vertrouwen tegemoet. Continu die glimlach op het gezicht, van “kijk mij nou hier fietsen dan”. De stijfheid in mijn lijf die mijn werk momenteel met zich meebrengt, lijkt op slag te zijn verdwenen als ik hier op de fiets zit. Genietend van het uitzicht, ontspannen mijn hoofd leegmaken en de stille emotie zijn allemaal getuige die menig fietser zal begrijpen.
Sport is emotie. Dat zal tijdens dit evenement op de berg meer dan voelbaar en aanwezig zijn. Het alleen maar ‘zijn’ op 
die berg, ieder met zijn eigen verhaal, de teksten op de weg, in de bochten de spandoeken en de kaarsen die branden, dat geeft je allemaal al een brok in de keel. Ik hoef jullie niet uit te leggen, wat het met de sporter doet als je daar de berg op mag fietsen.
Wil je mij nog sponsoren tijdens dit bijzondere, emotionele evenement van en voor KWF, doneer dan op mijn actiepagina: https://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/marritjongbloed
