Campinghost in Coronatijd

“Campinghost mogen zijn, het is mijn passie, mijn liefde, de vrijheid die ik zo graag wil. Ik heb er nooit spijt van gehad om het roer om te gooien. Het blijft zonde om te blijven af te vragen hoe iets zou zijn geweest of jarenlang te blijven dromen en/of nadenken over je dromen. Volg je verlangens en je hart. Je zal er nooit spijt van hebben. Want wat heb je te verliezen of wat is het ergste wat er kan gebeuren? Misschien is dat wel het niet waarmaken van je dromen. Het leven van je dromen maakt je al een rijk mens op zich. Ik kijk nu alweer uit naar het volgende seizoen, waar ik hopelijk terug mag keren en verder mag dromen in de Verrassende Drôme”.  

Het zijn de laatste woorden van mijn afsluitende blog van vorig seizoen. Het seizoen waar de zelfreflectie op zijn best was. Dat ik terug wil keren naar deze camping, stond bij mij eigenlijk al direct vast. De eerste 2 seizoenen gebruikt om ervaring op te doen, het 3e seizoen zal dan als ‘gemak” dienen. Het kennen van de camping zelf, weten hoe de tenten erbij staan, weten bij welke tenten ik het enigszins weer “recht” moet zetten, weten wat er in deze prachtige omgeving te doen is voor de gasten en waar een fiets in mijn leefaccommodatie staat te wachten op een grote onderhoudsbeurt. Maar bovenal een seizoen, en wat mijn huidige leidinggevende heel mooi verwoordde, waar ik mezelf ga ontmoeten i.p.v. mezelf continue maar tegen ga komen. Gewoon zo’n 3e seizoen wil ik. 

Campinghost mogen zijn, het is mijn passie, mijn liefde, de vrijheid die ik zo graag wil. Het werk wat ik het liefste het hele jaar zou willen doen. Helaas gaat dat nog niet. Na een hardwerkend seizoen in het buitenland en dan thuiskomen in oktober, waar het ‘landen’ weer gaat beginnen, start tegelijkertijd ook weer het aftellen naar het volgende seizoen. Zo mooi vind ik dit werk.

De wintermaanden worden gebruikt om tot rust te komen. Ik mag tijdelijk weer werken bij een grote scholengemeenschap in Apeldoorn. Medewerker studentenadministratie staat in mijn contract. In de praktijk word ik gebombardeerd tot “Chef Archief”. Ik mag op 5 locaties enigszins gaan delegeren en bepalen hoe examendossiers centraal gearchiveerd gaan worden. Een beetje hier zijn, een beetje daar zijn, vertellen hoe we van A naar B komen en gewoon zeggen hoe ik het archief ingericht wil hebben. En verhip, ze luisteren ook nog naar me. Deze vrije, ambulante rol bevalt mij prima. Werken met 20 vrouwen op een afdeling, vraagt wel om enige aanpassingsvermogen. Gezellig is het zeker, maar allerlei bijzondere emoties zijn de orde van de dag. En naarmate de weken en maanden verstrijken en voor mij Frankrijk weer in zicht komt, hoe meer ik ga denken “20 vrouwen inruilen voor 26 tenten, oh wat een rust zal dat geven”.

De voorbereidingen voor Frankrijk zijn weer in volle gang, de glimlach wordt weer groter. Ondertussen vinden de eerste coronabesmettingen in China plaats. Te ver van mijn bed show nog. Voorbereidingen gaan door, mijn to-do lijst voor het 3e seizoen wordt alsmaar korter. Ook hier gaat de ervaring en het ‘gemak’ meespelen. De corona komt dichterbij, besmettingen in Italië. Op de bijeenkomst van de terugkerende Campinghosts bij Vacansoleil in Eindhoven zijn we allemaal nog wel positief. Tijdens een werkoverleg op de afdeling zeg ik nog gekscherend “misschien mag ik straks helemaal niet vertrekken naar Frankrijk”. We doen er lacherig over. Maar als een paar dagen later de besmettingen Europa in haar macht heeft, vervolgens de hele wereld intrekt en de landen hun grenzen sluiten, komt het besef langzaamaan binnen. Mijn geliefde Frankrijk is niet meer dichtbij. Ze is heel ver weg.

Appjes, berichtjes, telefoontjes krijg ik binnen; “Mag je nog wel naar Frankrijk straks?”, “Nou, Frankrijk zal niet doorgaan he?”, “Je reist nu toch niet af naar Frankrijk?”, “Dat wordt een heel kort seizoen voor jou en Vacansoleil”. Ik begrijp de belangstelling, ik begrijp dat ze het lief bedoelen, maar hoe meer ik van deze berichtjes ontvang, hoe meer pijn ik in mijn hart voel. Als dan het bericht, welke te verwachten was, uit Eindhoven komt, dat mijn startdatum verschoven is naar een nog nader te bepalen startdatum, dan is dat een dolksteek in mijn hart.

De start van het nieuwe campingseizoen ligt stil. Mijn collega-campinghosts, ITM, alle collega’s van Vacansoleil en European Leisure Support zitten thuis en blijven we voorlopig thuis. De reissector wordt enorm geraakt. Alle sectoren worden geraakt.

Campinghost in Coronatijd. Ik had graag een andere titel aan mijn eerste blog van het nieuwe seizoen willen geven. Positiever en blijer. Campinghost mogen zijn, mag dan mijn grote passie en liefde zijn, het besef is ook wel daar dat het niet altijd maar vanzelfsprekend is om je passie en liefde uit te mogen voeren. En het besef is nu ook wel daar, dat mijn blogs voorlopig niet uit Frankrijk gaan komen, maar gewoon vanuit huis.

De coronacrisis zet de wereld op zijn kop. We worden opeens enorm beperkt in onze vrijheid. Het laat opeens op een harde manier zien hoe belangrijk het is wat gezondheid nu daadwerkelijk is. Het laat ons inzien hoe belangrijk het is om samen te werken om deze crisis te boven te komen. Deze crisis laat ons ook inzien dat “normale” dagelijkse simpele dingen opeens enorm gewaardeerd kunnen worden. Dat iemand helpen nu een enorme voldoening geeft i.p.v. alleen maar nemen. Het maakt ons nu wel duidelijk dat wij veel te gehaast leven en steeds meer vergeten te genieten van alles wat we eigenlijk hebben. We worden nu keihard met de neus op de feiten gedrukt. Alleen ga je wellicht sneller, maar samen kom je verder. Let op elkaar en blijf gezond!