Campinghost als Stuiterbal

Stuiterbal. Dat was ik, toen ik het telefoontje uit Eindhoven kreeg. “Marrit, je mag vertrekken naar Frankrijk”. Ik kon mijn collega aan de andere kant van de lijn wel zoenen, zo blij. Er moesten nog wel belangrijke papieren opgesteld worden en o ja, of ik ook eerst naar een andere camping wil afreizen om daar 4 safaritenten op te bouwen. Tuurlijk, geen probleem. Ik hang op en als een compleet blij ei, stuiter ik werkelijk waar door het huis heen. Familieleden en een aantal vrienden worden ingelicht. Bewust niet iedereen. Van gekkigheid weet ik niet wat ik nu als eerste moet doen. Koffers pakken, ja dat zeker, nog even naar de winkel voor de laatste aanschaf van bepaalde artikelen en ja dan toch ook nog maar even het hele huis door. Afscheid wordt er genomen middels een BBQ met oud-collega’s en later in het weekend van familie. En wetende dat er ’s nachts 120/130 km gereden mag worden op de Nederlandse snelwegen tot 06.00 uur, rij ik zondag op maandag om 03.30 uur van huis weg. Klokslag 06.00 uur rij ik België in en weet ik dat ik op weg ben, naar mijn 3^e (zij het wat korter dit keer) avontuur in La Douce France.

De weg er naar toe is in alle opzichten bijzonder te noemen. In mijn achterhoofd wist ik dat de grenzen met Frankrijk nog niet open waren, althans niet voor de toerist. De belangrijke papieren, die voor mij waren opgesteld door mijn werkgever, moesten ervoor zorgen dat ik zo door kon rijden bij de grenspassage met Frankrijk. Nou ja, zo doorrijden kon ik. Totaal geen grenscontrole gehad. Nergens. En daar waar ik al 2 jaar lang door Frankrijk rij, voelde ik me nu voor de 3^e keer een beetje een vreemde eend in de bijt. Geen enkele Nederlandse kenteken, uitgezonderd het vrachtverkeer, tegengekomen. Ondanks het feit dat het heerlijk rustig op de weg was, wordt je tijdens een pauze op een parkeerplaats en/of bij een benzinestation toch enigszins met vreemde ogen aangekeken. “Wat doet ie Hollander nu hier in Frankrijk?” Je ziet ze denken. Het boeide mij niet, wat ze dachten. Ik zat nog steeds als een blije stuiterende ei in de auto.

Afrit 16. Ik kan het dromen langzamerhand. Komende op een rotonde ga je links naar de Drôme en rechts naar de Ardèche. Ik kies voor rechts. Op weg naar die camping waar ik in het eerste jaar als broekie van een Campinghost ben begonnen. De tomtom wordt uitgezet. Ik ken de weg nu op mijn duimpje. En zeker de weg naar de camping zelf. Zo’n weg waar je van weet wanneer je moet schakelen, moet remmen en wanneer je even gas bij moet geven én waar zelfs een Fransman voor mij aan de kant ging….zo’n mooie bergweg. Het racemonster kwam weer even in mij los. Heerlijke weg. De aankomst op de camping zelf verliep dit keer hartelijker dan de allereerste keer, waarbij ik mij nog herinner dat ik binnen een kwartier, 3x mijn ITM en idem dito Eindhoven al aan de lijn had gehad. Dit keer niet. We groeten elkaar vriendelijk en weten beide dat dit bezoek van korte duur is.

De volgende dag begin ik aan de opbouw van de Safaritenten, 2 van de 4 red ik die dag, voor die andere 2 zal ik later voor terugkomen. Aan het einde van de middag rij ik dan toch eindelijk naar mijn eigen camping in de Drôme, waar ik middels een “Welkom Thuis, Marrit ” bord aan mijn leefacco, echt welkom wordt geheten. Moe van de lange reis en voldaan van de eerste opbouw van tenten, weet ik nog dat ik aardig vroeg in bed lag die avond. De volgende morgen, mijn verjaardag, word ik blij verrast met ook nog slingers aan mijn leefacco, ontvang ik veel felicitaties van het thuisfront, wordt er gebak gegeten met de campingbeheerders en het montageteam, wat hier dan ook nog aanwezig is en krijg ik als cadeau ’s avonds de eerste pizza van het seizoen aangeboden. Ja, het blije, stuiterende ei is thuis.

Dan breekt de dag aan, dat ik op mijn eigen camping mijn tenten weer mag gaan opbouwen. Beginnend met de Kalahari’s. Tegelijkertijd brengt het montageteam alle voorraad naar de Navajo tenten. Ik heb ze met bewondering gadegeslagen. Wat een goed op elkaar ingespeelde, geoliede machine was hier aan het werk. Twee jaar lang heb ik gemopperd op het montageteam, maar dit keer geef ik ze een zeer groot compliment. Ze hebben het hier puik achtergelaten. Gadegeslagen door het montageteam werd ik ook, net op het moment dat ik met vol enthousiasme, stuiterend maar vooral struikelend een safaritent binnenviel en pas bij de bedden weer lachend overeind kwam. Geheid dat ze erom gelachen hebben, ik geef ze geen ongelijk, toch lief van ze dat ze even navraag deden of het goed ging met me.

De dagen verstrijken, het montageteam is weer vertrokken en ik ben weer alleen met mijn 26 tenten. Ik vertrek nog een keertje op en neer naar de Ardèche om de laatste 2 safaritenten op te bouwen. Ik ontdek de Intermarché weer in Die, waar ik direct al 2x word aangesproken, of ik kind aan huis ben daar. “Ou sont les oeufs, madame?”. Ik begrijp het direct, dat vond ik van mezelf al heel bijzonder. Heb ik die klant naar de eieren gebracht, spreekt een andere klant mij aan met het wijzen naar de houdbaarheidsdatum van de eieren. Hij maakt mij duidelijk dat hij zijn leesbril niet bij zich heeft. Ik heb hem maar niet verteld dat ik die leesbril inmiddels ook nodig heb. “Trente six, (30-06) monsieur”, kan ik nog net ontcijferen.

De stuiterbal in mij komt tot rust. Ik ben weer daar waar ik me volledig thuis voel. Ik zit zelf compleet heerlijk in mijn vel. Lekker ontspannen. Weinig gemopper uit de tenten dit keer, de ervaring gaat spreken. Alleen gemopper bij het ophangen van de K-gordijntjes. Het is het 3^e jaar op rij dat ik daar op blijf mopperen, wie dat systeem toch verzonnen heeft. Ik zal wederom gaan genieten van mijn gasten in hun doen en laten. Vooral de uitspraken van de Belgische gasten. Zoals nu mijn eerste gast hier is, dat meneer zijn “plonske” gaat wagen in het zwembad en dat zijn vrouw van de “schuifbaan” glijdt. Ik heb het beeld compleet voor ogen….De stuiterbal is weer thuis.