Twee weken geleden rij ik nietsvermoedend in alle vroegte op weg naar mijn grote avontuur in Frankrijk. Ik heb er zin in. De avond ervoor afscheid genomen van mijn ouders. En hoewel je weet dat het eraan zit te komen, is dat afscheid toch wel even een moment van emotie.
De eerste auto dag is het rustig op de weg. De zon schijnt de hele dag en ik zing keihard met mijn favoriete Nederlandse band alle songs mee. Wie doet me wat? Ik rij die dag 800 km en ik overnacht in een hotel in Beaune. 
De volgende dag nog een kleine 300 km te gaan en ik ben op mijn plaats van bestemming. Wederom is het mooi weer die dag. En wederom zing ik keihard met een andere Nederlandstalige cd alle songs mee. Voor mijn ogen veranderd het landschap. Als de heuvels langzaamaan in de verte overgaan in hoge bergen, voelt dat als een soort van thuiskomen en de bigsmile wordt groter en groter. Ik verlaat de snelweg en rij de binnenlanden in. De weg naar de camping is prachtig, mooie natuur en heel veel haarspeldbochten. De bigsmile is alsmaar aanwezig. Hoe kon ik weten dat die bigsmile binnen 10 minuten zou veranderen in een moment van desillusie.
Na aankomst op de camping krijg ik binnen een kwartier te maken met drie onregelmatigheden. De bigsmile heeft plaatsgemaakt voor ongeloof. Tijdens mij reisopleiding, is er continu, in den treuren op onregelmatigheden getraind en waarvan je op een gegeven moment dacht, “ach dat zal wel loslopen”. Niets is minder waar. Maar 3 onregelmatigheden binnen een kwartier, dat had ik zelfs niet kunnen bedenken. Welkom in de reiswereld.
Nog met veel ongeloof en een dosis vermoeidheid van het rijden, moet ik toch direct handelen. Ik bel mijn werkgever in Nederland en doe het verhaal en ergens voel ik me gesteund door het feit dat ook zij met stomheid zijn geslagen. Maar ook zij moeten direct handelen. Binnen een halfuur heb ik telefonisch contact met mijn International Teammanager. Zij gaat in onderhandeling met de campingeigenaar en er wordt een slaapplaats voor mij geregeld. Verder vertelt zij mij om de volgende dag gewoon aan het werk te gaan, het is niks persoonlijks naar mij toe, maar het een kwestie is tussen mijn werkgever en de campingeigenaar. Maar dat ik mij, op dat moment, van harte welkom voel op deze camping, nee verre van dat. De bigsmile heeft plaats gemaakt voor tranen in mijn ogen.
De dagen daarna ben ik gewoon aan het werk gegaan. Het is fysiek zwaar werk. 
Wel werk wat mij zeker ligt. In de buitenlucht, op een camping, midden in de natuur, 21 tenten gereed gaan maken voor het seizoen. Ja, na een paar dagen weet ik het eigenlijk al zeker, dit is echt wel mijn ding. Hoewel de onzekerheid er nog steeds is of ik wel op deze camping mag blijven, vanwege het taalprobleem tussen mij en de eigenaar, bikkel ik gewoon stug door. Hoewel het telefonisch bereik hier op de camping een crime is, heb ik toch regelmatig contact met mijn werkgever. De McDonalds met haar gratis Wifi is een mooie oplossing. Het brengt ook wel enige frustratie met zich mee. Het kost zoveel extra tijd om continu heen en weer te rijden om enigszins contact te hebben met Nederland. Als dan toch in de eerste week het verlossende bericht van mijn werkgever komt, dan valt er wel een last van mijn schouders af. De bigsmile begint terug te komen. Of toch niet?
In de tweede week is het prachtig mooi weer. Ik geniet volop van het buitenleven. Inmiddels ben ik verhuisd naar een Serengeti Safaritent. De natuur pal voor mijn neus, prachtig. Onbewust zit er nog wel frustratie, van het nog steeds niet hebben van internet op de camping, de moeizame communicatie tussen mij en de campingeigenaar, sommige fysieke werkzaamheden wat best wel zwaar is voor een campinghost alleen en als vervolgens het opzetten van een partytent ook nog niet lukt, dan komen de tranen. Tranen van pure frustratie van de afgelopen twee weken. Ik heb even een potje gejankt. Uit gesnotterd, opgestaan en weer doorgaan met bikkelen.
Het waren twee bijzondere opstartweken. De communicatie tussen mij en de campingeigenaar is verbeterd sinds wij in charmant Engels en Frans met elkaar hebben gekletst en aan elkaar duidelijk hebben gemaakt dat wij beide er goed en leuk seizoen van willen maken. “Give the guest the same smile, you give me the last two weeks”, he said….Dan weet je dat het wel goed gaat komen dit seizoen.
De bigsmile is meer dan terug. En nu zittende, met Wifi inmiddels, achter mijn laptop op de veranda met de natuur voor mijn neus en met de kwakende kikkers op de achtergrond, kom ik thuis op een plek waar mijn hart ligt. Wat een bofkont ben ik dan toch!
