Wat een leven hè?

Het is weer voel- en zichtbaar. De dynamiek van het hoogseizoen. De schoolvakanties zijn begonnen in Nederland. In allerijl worden de koffers ingepakt en het verstand en vertrekken hals over kop naar hun vakantiebestemming. Na 2 dagen in de auto gezeten te hebben komen ze op de camping aan en checken ze zich in. Welkom op de Camping. Op de vraag of ze een goede reis hebben gehad, wordt nog positief op geantwoord. Al snel daarna komt de opmerking: “pfff, het is hier wel warm en heet hè?” Ik hou mij dan maar even stil en denk, “Ga dan niet naar Italië”.

De schooldeur is net dichtgeslagen, op de werklaptop is de afwezigheidsassistent amper aangezet, of men stapt al in de auto, in de hoop dat de stress van de dagelijkse sleur ergens achterblijft. Niets is minder waar. Die stress gaat mee de auto in en komt tot uitbarsting hier op de camping.

Naast mijn leefacco, staat een safaritent van de camping zelf. Er zit een gezinnetje in. Op een dag kom ik vanaf mijn receptie naar boven lopen. Ik hoor op afstand al dat een kind aan het huilen is. Ik hoor het volgende: “Ruim dat potlood op”, zegt de moeder tegen haar kind. Het kind begint harder te huilen. “Ruim op!” begint de moeder te schreeuwen. Het kind begint te krijsen. Ik loop bijna langs de tent en zie het gebeuren. “Voor de laatste keer”, schreeuwt de, inmiddels rood aangelopen, moeder. “Ruim op!”. Het kind krijst en gilt, waarop vervolgens de moeder helemaal verwilderd en gestrest de potlood meters ver weg gooit. “Zoek het dan maar uit met al je potloden”, gilt ze. Vader doet niks. En ik loop rustig door naar mijn leefacco. Wat een leven hè?

Uitdaging

Mijn werkgever en manager wisten het al van te voren, en ik weet het nu inmiddels ook. Onze accommodaties zijn een uitdaging dit seizoen. Een paar weken geleden, kreeg ik de opdracht om de kwaliteit van de veranda’s te beoordelen. A= nog in prima staat, B= kan er mee door, maar hier en daar een plankje los of C= compleet vernieuwen. Ik keek er wel van op van deze opdracht, maar ok, ik heb het uitgevoerd. De resultaten heb ik teruggestuurd naar mijn manager, met een extra opmerking: “Volgens mij hebben wij hier niet 10 nieuwe veranda’s nodig, maar 10 complete nieuwe mobile homes”. “Marrit, ik ben 100% volledig met je eens”, kreeg ik als reactie.

Aan de andere kant van mijn leefacco staan nog 2 mobile homes van ons. Twee totaal verschillende gasten zitten erin. Dat is al een uitdaging op zich voor een Campinghost. De één heeft nog geen voet over de drempel gezet, en die hangt al aan de telefoon met de klantenservice en een klachtenformulier moet er ingevuld worden. De ander kijkt mij aan en zegt: “Ja, het is oud en mag vernieuwd worden. Maar weet je, ik had ook bij een andere organisatie kunnen boeken hier op de camping, met een accommodatie waar alles erop en eraan zit. Ik betaal dan wel voor dezelfde periode  €1.100,– meer. Nou, dan is de keuze bij ons snel gemaakt. We leven buiten en we slapen er alleen maar, prima zo”. Wat een leven hè?

Uitstapje

Naarmate het hoogseizoen vordert, naarmate de vermoeidheid ook toe begint te nemen. Door het vele gesjouw hier op de camping, en dat is echt niet misselijk, heb ik weinig behoefte aan om op mijn vrije dag nog een wandeling te maken of uitgebreid een stad te bezichtigen. Vrienden zeiden al dat ze konden zien dat ik afgevallen was door dat gesjouw hier. “Waar dan, achter de oren?”

Maar goed, om mijn dagelijkse werkzaamheden even te onderbreken, maak ik op mijn vrije dag vaak een uitstapje met de auto. Vaak in de middag, omdat ik ’s ochtends niet echt vooruit te branden ben. De vorige keer ben ik naar het naastgelegen stadje gereden: Bolgheri. Precies goed voor mij, niet te groot, gewoon gezellig en knus. Na een uurtje had ik er genoeg van een reed ik terug naar de camping.

Het is een hele simpele weg, je kunt bijna niet fout rijden. Toch doe ik dat. In plaats van met de bocht naar rechts te gaan, rij ik compleet rechtdoor een hek door en een bospad op. Al snel merk ik dat ik verkeerd zit en moet ik keren. Maar op het moment dat ik omkeer, gaat dat hek dicht. “Oh shit”. Sta ik daar voor een dicht hek. Keer weer om en ga het bospad verder in. Ik kom bij een bouwplaats uit, met jawel een gesloten hek. Ik pak een andere weg, langs een wijn fabriek achtig iets en kom weer uit bij een dicht hek.

Doemscenario’s

Dan krijg ik het langzamerhand in de Italiaanse zon toch wat Spaans benauwd. In the middle of nowhere, in een bos, opgesloten met de auto en kan geen kant op. Alle hekken zitten op slot. Doemscenario’s in mijn hoofd. Ik zie echter wel een wijngaard achter de bomen. Iets zegt me, dat er dan ook ergens een huis moet staan. Ik parkeer de auto bij een gesloten slagboom. Stap uit en wandel de berg op.

Na een paar honderd meter, zie ik inderdaad aan de rechterkant een groot huis. Er staan 2 grote auto’s en een scooter voor de deur. Ik open het hek, loop om het hele huis heen, geen kip te bekennen. Een deur staat open en ik loop naar binnen. Sta midden in een grote keuken en verderop hoor ik een hond blaffen. Ik sluit de deur en loop weer naar de voorkant van het huis. Nadat ik de bel eindelijk heb gevonden, bel ik aan en de hond begint weer te blaffen.

De deur wordt opgedaan door een Italiaan en een teckel komt naar buiten rennen. Ik vertel die Italiaan dat ik een verkeerde afslag heb genomen en nu hier in het bos sta met een gesloten hek en er niet uit kan. Zegt hij (allemaal in het Engels): “Ga maar terug naar de auto, rij naar het hek toe, toeter een keer en ik zal het hek vanuit hier openen”. “Dat is wel 500 meter naar beneden, hoort u dat dan?” Hij zegt lachend: “Ik heb goede oren”. Ik bedank hem vriendelijk en wandel naar de auto terug. Ik rij terug naar dat hek, ik toeter een keer, en jawel het hek gaat open. Blij en opgelucht vervolg ik mijn weg weer terug naar de camping. Dat was me een middagje wel weer. (en nee, er hing geen camera)

En verder…

Verloopt het seizoen, zoals het kampeerseizoen hoort te verlopen. Voelen de gasten zich welkom op de camping. Zijn er Campinghost wisselingen bij concurrerende organisaties. Is het met het gros van de gasten prima te leven. Zijn er ook altijd klagende gasten. Is het eten en leven hier nog steeds heerlijk. Komen er nu gasten bij mij, die vorig jaar gast bij het Gardameer waren bij die andere organisatie. Wordt er feestjes met vrienden gevierd. Komt het einde van dit seizoen al aardig in zicht. Is mijn vakantie in de Dolomieten weer geboekt.

Wat een leven hè?