Zondagmorgen. De zon komt op en de vogeltjes fluiten hun ochtendwijsje. Nederland ontwaakt en een mooie lentedag staat voor de deur. Een zonnige dag om lekker erop uit te trekken. Te fietsen, te wandelen of lekker op een terrasje heerlijk van de zon te gaan genieten. Het wordt zo’n mooie, zonnige lentedag, waar wij mensen zo lang naar uitgekeken hebben. De kou achter ons latend en weer volop gaan genieten van het buiten zijn. Normaalgesproken zou ik een lange wandeltocht uitgestippeld hebben, zou ik mijn rugzak vullen met proviand, de bergschoenen in de auto gooien en richting de Veluwe rijden. Maar deze zondag niet. Deze zondag, terwijl Nederland ontwaakt, rij ik met een grote glimlach het land uit, op weg naar mijn nieuwe baan in Frankrijk. 
De weken werden afgeteld. Het to-do lijstje werd alsmaar korter. De logeerkamer werd een opslagkamer. De koffers werden achter het hok vandaan gehaald en stonden al weken klaar om ingepakt te worden. Kledingstukken, schoenen, beddengoed alles lag klaar op het logeerbed. Dan kwam er weer wat bij of er werd weer wat weggehaald en in de kast gelegd. Mijn schoonzus zei nog, dat ik wel genoeg had aan 1 koffer. Hmm, 1 koffer zei ze. Als ik nu in mijn volgeladen auto kijk, is er toch ergens iets misgegaan.
Op weg naar een nieuw avontuur. Een avontuur waar mijn glimlach alsmaar groter wordt en mijn hart steeds weer sneller gaat kloppen. De afgelopen periode heb ik veel met familie en vrienden vertoeft. Etentje hier, etentje daar. En elke keer als Frankrijk ter sprake kwam, zei men dat ik alsmaar straalde. Een open boek aan blijdschap. Fijn om weer een Marrit te zien, die volop lacht, rustig en ontspannen is. Zij weten ook dat de afgelopen 2 jaar verre van ontspannen 
was. Medisch probleem van een jaar, weer baanverlies, opnieuw vrienden gemaakt met een uitkeringsinstantie, tig sollicitatiebrieven geschreven etc. etc. alles om chagrijnig en boos van te worden. Maar al rijdend nu naar mijn nieuwe baan in Frankrijk, laat ik dit allemaal met een grote glimlach achter me.
Ik mag dan rustig en ontspannen overkomen, gezonde wedstrijdspanning zit er zeker wel. Hoe ga ik het vinden, hoe ga ik mijn draai vinden, wat komt er op mij af, waar moet ik allemaal op letten, ben ik goed voorbereid? Al dat soort vragen passeren de revue. Er is 1 antwoord wat ik mijzelf hierop steeds maar weer geef: ‘het komt wel goed schatje’.
En dat komt het ook. Want ik weet in mijn hart, dit is mijn ding. Ik ben goed voorbereid. Ik heb het diploma op zak van het IVOR, ik heb de trainingsdagen goed gevolgd bij Vacansoleil / European Leisure Jobs, ik heb mij goed ingelezen in de camping en de Ardèche en haar omgeving en als klap op de vuurpijl ben ik de Franse taal ook nog aan het leren. Ja, het komt wel goed schatje!
Terwijl Nederland ontwaakt en gaat genieten van een heerlijke zonnige lentedag, ga ik genieten 
van een lange autorit op de autosnelwegen. Ga ik de Franse taal verder leren met mijn cd luisterboek of lekker mee blèren met heerlijke (Nederlandstalige) popmuziek. En dat alles met een grote glimlach op mijn gezicht.
Want ik ben op weg naar mijn nieuwe baan als Campinghost op Camping Coeur d’ Ardèche in Frankrijk!
Au revoir!
