Handen en Voeten

In mei ontvang ik een mailtje van mijn werkgever, met als onderwerp “VIP afspraak”. Het eerste wat in mij opkomt is, ‘dat is leuk een Campinghost wordt gezien als een VIP, Very Important Person’. Ik begin al helemaal te groeien. Ben helemaal in mijn sas, dat ik als Campinghost een “Very Important Person” ben voor mijn werkgever. Ik open het mailtje en ik begin te lezen. Al snel kom ik erachter dat VIP in Frankrijk niet staat voor ‘Very Important Person’ maar voor “Visite d’information et de prévention”, oftewel een medische keuring. ‘Hmm jammer, ik ben dus geen very important person.

Volgens de wetgeving is het voor alle medewerkers in Frankrijk verplicht om deel te nemen aan een VIP. Het is een check of je fysiek en mentaal gezond bent om de werkzaamheden uit te voeren. Ik ben even stil. Ik lees de zin nog een keer. Het is een check of je fysiek en mentaal gezond bent om de werkzaamheden uit te voeren. Oké. Ik heb net 16 tenten lopen inrichten. 64 bedden in elkaar gezet, lopen zeulen met 90 matrassen, kracht moeten zetten op 16 keukenblokken, veel geduld moet bewaren met het ophangen van de gordijntjes, 32 tuintafels in elkaar gezet, om maar nog niet te spreken van al het schoonmaakwerk. Ik heb gejankt, gevloekt, gemopperd, en gelachen om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Dan moet ik nu een check doen of ik fysiek en mentaal gezond ben om de werkzaamheden uit te voeren. Dat vind ik niet raar, dat vind ik bijzonder.

Ik begrijp ook wel, dat mijn werkgever zich aan deze wetgeving moet houden en dat ze al haar (nieuwe) medewerkers werkzaam in Frankrijk moeten aanmelden voor deze medische keuring. Het tijdstip waarop dit moet gebeuren, is toch enigszins bijzonder te noemen. Eind mei krijg ik weer een mailtje met de datum, tijdstip en de locatie waar ik mij moet melden. Dinsdag 12 juni in La Voulte sur Rhône.

DINSDAG 12 JUNI 2018

Nadat ik heb uitgeslapen, het is immers mijn vrije dag, en de receptie tent heb geopend, pak ik alle spulletjes bij elkaar. De TomTom wordt ingesteld en tegen kwart voor 11 rij ik de camping af. Mijn navigatie is zodanig ingesteld dat hij mij de kortste route laat rijden naar het stadje aan de Rhône. Dat betekent dus: bergweggetjes rijden waar je af en toe zowat een hartverzakking krijgt als er een tegenligger je tegemoet komt. De eerste check kan afgevinkt worden. Ruim op tijd kom ik in het stadje aan en ik wandel op mijn gemak naar de plaats van bestemming. Aangekomen op het adres, word ik ontvangen door een vrouwelijke arts. We zeggen elkaar ‘Bonjour’ en dat is ook het enige Frans wat wij tegen elkaar gesproken hebben. Zij kan nauwelijks Engels, ik kan nauwelijks Frans. Het gaat een leuk consult worden. Het begint al met mijn naam. Hoewel dit duidelijk op het formulier vermeld staat, vraagt ze aan mij 3 keer mijn naam. Oké. Met de standaardvragen is het al ‘handen en voeten’ werk om het elkaar duidelijk te maken. Dan moet de rest nog komen. De volgende serie vragen gaan over mijn werkzaamheden. Ze vuurt een dosis vragen op mij af, in het Frans, waarop ik haar quasimodo aankijk als antwoord. Dit gaat hem niet worden. Ik zeg tegen haar “One moment, I call my boss”. Ik neem telefonisch contact op met mijn ITM-mer en leg haar uit waar ik zit en ik vraag haar of zij even de arts duidelijk kan maken wat mijn werkzaamheden zijn. Het telefonisch gesprek tussen haar en de arts verloopt soepeler dan het gesprek wat ik met de arts op dat moment had.

Na het telefonisch onderhoud, gaat ons gesprek verder in gebroken Engels. Ze vraagt mij o.a. of ik operaties heb ondergaan. Dat heb ik. Logischerwijs komt dan de vraag: welke dan? Tja, hoe maak je nu duidelijk dat je galblaas eruit is gehaald? Ik wijs met mijn vinger de plek aan waar de galblaas heeft gezeten en maak een wegwerpgebaar. Nu is het haar beurt om quasimodo te kijken. Het is de hoogste tijd voor Google-Translate. Ik typ het Nederlandse woord in en het wordt vertaald naar het Frans. Het resultaat geeft bij beide van ons een glimlach op het gezicht. Hèhè, we komen zo nu ergens. Via Google-Translate wordt er nog een operatie duidelijk gemaakt. Oké dat hebben we ook gehad.

Dan opeens doet ze haar schoen uit. Ik denk: “wat gaat er nu dan gebeuren?”. Zwaait ze met haar schoen heen en weer en wijst op mij. Al vragend kijk ik haar aan, ik begrijp er weinig van. Ik heb een arts tegenover me zitten die opeens haar schoen uittrekt en al zwaaiend naar mij wijst. Vervolgens wijst ze opeens naar de weegschaal. Oh oké, ik moet de schoenen uittrekken en op de weegschaal gaan staan. Mijn lengte en bloeddruk worden ook nog opgemeten. Allemaal prima.

Als laatste moest ik een ogentest doen. Ik ben lens- en brildragend. Ik ben verder geen arts, maar hoe kun je een “patiënt” een ogentest laten doen, als de arts niet weet wat de sterkte is qua, in dit geval, lenzen. Na de ogentest laat ze me weten dat ik naar een opticien moet. Ik schudde mijn hoofd en vertelde haar dat ik voor vertrek naar Frankrijk nieuwe lenzen en bril heb laten aanmeten door een opticien. En toen was het opeens goed…..Verbazingwekkend.

Nog een paar vragen: “Rookt u?” Nee. “Drinkt u?” Enkele keer. “Sport u?” Ja. Oh? Blijkbaar is het raar in Frankrijk, dat je sport. Uitgelegd dat ik veel fiets en lange wandelingen maak. “U kunt hier in de bergen mooi fietsen”, zegt ze. “Yes I know, it’s beautifull to cycle here”, weer die verbazingwekkende blik van de arts. En toen ik haar ook nog duidelijk maakte dat ik afgelopen week de Alp d’Huez had beklommen, was de medische goedkeuring opeens een feit.

Het was een bijzonder consult. Met twee mensen die elk een bepaalde taal niet machtig zijn. Met – letterlijk en figuurlijk – “handen en voeten” de ander duidelijk proberen te maken wat er wordt bedoeld. We schudden elkaar de hand en nemen uiteindelijk lachend afscheid van elkaar. De taal die wij beide direct begrijpen. Met mijn VIP-goedkeuring op zak kom ik weer aan op de camping. Is het inrichten van al die tenten niet voor niks geweest. Mijn werkgever kan weer blij zijn dat er weer een Campinghost is die fysiek en mentaal gezond is om de werkzaamheden uit te voeren. Het komt er nu eigenlijk dus wel op neer, dat ik voor mijn werkgever een “Very Important Person” ben!