De tijd vliegt voorbij

De tijd vliegt voorbij. De dagen vliegen om naar weken, de weken vliegen om naar maanden en voor ik het weet en in de gaten heb, zit ik midden in het hoogseizoen te werken. Daar waar ik in het begin het gevoel kreeg dat ik een wat “luie” campinghost werd, veel werkzaamheden worden immers nu voor me gedaan, ben ik nu in die periode beland waar ik vooral “geleefd” word. Opstaan, Werken, Eten, Slapen en weer Opstaan…En elke ochtend op de wekker kijkend en denkend; “uhh, is het nu al weer ochtend?” Ja, de dagen vliegen voorbij. Sommige dagen als een onoverwinnelijke, sommige dagen als een gek wijf, op sommige dagen kun je me opvegen, op de meeste dagen heb ik van alle drie wel een beetje, maar elke dag sta ik er wel weer. Opstaan, Werken, Eten, Slapen en weer Opstaan…Tijd om te schrijven is er niet, deels omdat ik weet dat het verhaal al 3 seizoenen is geschreven, en deels omdat daarom ook de inspiratie ontbreekt.  

Is er dan helemaal niks gebeurd vanaf half mei dat ik hier aan het werk ben? Zeker wel. Ik neem jullie toch even mee…

In een nieuw land op een nieuwe camping bij een nieuwe werkgever, is het werk zelf niet nieuw. Ik ken de klappen van de zweep en de rust heb ik nu in het 4^e buitenland avontuur wel gevonden. Het is nog steeds, zeker nu in het hoogseizoen, keihard werken. Draai ik mijn hand niet meer om voor meer dan 30 aankomsten in een weekend. Het zijn “mijn” schoonmakers die de accommodaties piekfijn in orde maken, en terwijl zij dat doen, tref ik de voorbereidingen per gast/accommodatie aan linnengoed, welkom pakketjes en het controleren van de schoonmaak. Hoewel ik hier een single campinghost ben voor de 52 accommodaties, is er met de vaste kern aan schoonmakers wel een team opgebouwd. Het is vaak een race tegen de klok om alles voor de incheck aankomst gereed te hebben en als ik zie dat we in tijdnood komen, ben ik zeker niet de beroerdste om ook een spons te pakken. Met gebroken Engels/Italiaans en handen en voeten en de nodige humor, communiceren we met elkaar. Maar woorden als “Finito”, “Pronte”,“Grazie” en “Prego” zijn geen onbekenden meer voor mij. En als zij huiswaarts keren of naar de volgende camping gaan en steevast een welgemeende “Ciao” of (jaja) een “Doeidoei” laten horen, geeft dat een hele grote glimlach op mijn gezicht. Het is een mooie club, hardwerkende mensen. Ik hou ervan.

Terwijl de schoonmakers naar het bier of naar de volgende klus gaan, ben ik alweer bezig met het inchecken van de gasten. Als ik een gezin te woord sta en e.e.a. vertel over de camping en omgeving, kijken een paar kinderogen vragen en verlangend om zich heen. Ik kon in het begin nog niet zo snel begrijpen waar deze paar kinderogen naar verlangde. Maar als ik aangeef dat ik het gezin de weg ga wijzen naar hun vakantieverblijf, beginnen de verlangende kinderogen te glunderen en ik te begrijpen; ze mogen mee in het golfkarretje. Bij mama op schoot, of samen met broertje of zusje goed aan elkaar vasthoudend vervolgen wij de weg naar de accommodatie. De één vertelt honderduit, de ander zit verlegen met grote ogen naast mij. Aangekomen bij de accommodatie blijft de één gewoon zitten en de ander springt eruit. Of dat broertje en zusje dat, nadat ik ze had afgeleverd bij de tent, weer spontaan in het golfkarretje ging zitten, want papa moest de auto nog ophalen en of ik ze maar even naar de auto van papa kon brengen. Ik begreep het, het was een te kort ritje naar de tent…

Dat het golfkarretje in trek is bij kinderen is mooi, en niet alleen bij kinderen, ik vind het ook prachtig om met dat ding de camping over te sjezen. Ik zit momenteel meer in mijn golfkarretje dan in mijn eigen auto. Maar wat ik wel een eer vond, is dat er een BN-er naast me in het golfkarretje zat. Tuurlijk is het ook gewoon een gast, maar toch, leuk was dat zeker.

Dat een BN-er ook gewoon maar een mens is en fouten maakt bleek wel op de dag van verhuizing naar een andere accommodatie. Toen ik de vraag stelde waar de sleutel was van de oude accommodatie, kwam de aap uit de mouw. “Ik ben af en toe ook een kluns hoor, Marrit”. “Die ligt nu onder de veranda”. “Oké”, zei ik. “Hoe krijg je dat voor elkaar, er zit immers een sleutelhanger aan”. “Ja, ik struikelde wat over mijn schoenen en de sleutel viel uit mijn handen en precies door die gleuf van de veranda heen”. Lachend kijk ik de BN-er aan. “Er zijn gasten die lepeltjes, vorken, messen, pennen en potloden door de gleuven laten vallen, maar een sleutel met sleutelhanger is wel nieuw”. “Ja, wat nu?”, vraagt de BN-er. Aangezien we ongeveer uit hetzelfde hout gesneden zijn qua humor, kan ik het niet laten om te zeggen; “ja, dan zit er niks anders op om plat op je buik onder de veranda te kruipen en die sleutel te pakken”. (ik kreeg wel even snel een deja-vu momentje met Frankrijk) Het antwoord wat ik kreeg, had ik niet snel verwacht. “Dat had ik graag voor je gedaan, Marrit, maar de veranda is aan de zijkant afgetimmerd”. Daar had de BN-er een punt. “Oké, aan het eind van het seizoen zal ik zorgen dat de sleutel boven water komt”, zeg ik tegen die persoon. “Ik zal er lachend aan terugdenken, geniet van jullie nieuwe stek”.

Is het bijzonder om een BN-er in één van je accommodaties te hebben? Tja, voor mij is het ook gewoon een gast en wordt niet echt anders behandeld dan andere gasten. We hebben gezellig gekletst en gelachen met elkaar. En hoewel zowat de hele camping in de gaten had dat er een BN-er op de camping aanwezig was, bleef ik er nuchter onder. Maar ik zal niet ontkennen dat, een compliment ontvangen van deze BN-er toch wel enigszins mijn ego streelde…

En zo kabbelt het hoogseizoen voort. Met name in het weekend zijn het drukke dagen, afgewisseld met wat rustige dagen waar ik me even weer wat op kan laden voor het drukke weekend. Toch merk ik aan mezelf dat de rust in mij is gekomen in dit – nog steeds – prachtig mooi werk. Wees gerust, ook ik heb hier nog wel eens wat stressmomentjes. Maar het lijkt erop dat ik het allemaal beter kan relativeren. Toch al een belangrijke les, die ik in dit 4^e seizoen heb geleerd. Want hoe je het went of keert, de tijd vliegt inderdaad voorbij. Maar ergens weet ik, aan het eind van de dag en seizoen komt het allemaal weer goed.