Een aantal dagen geleden kreeg ik een app-bericht van een vriend van mij. Hij vertelde me dat hij, door het lezen van mijn blogs en mijn posts op Social Media wel het idee kreeg, dat ik het prima naar mijn zin heb. We raken aan de “praat” over ons werk. Hij momenteel als reisbegeleider tussen Brugge en Amsterdam, ik als Campinghost in Frankrijk. We komen beide tot de conclusie dat het toch een mooie job is wat wij nu doen. We genieten beide, ieder in zijn eigen functie, van het werk, van de gasten, van het hele avontuur wat wij zijn aangegaan. We keuvelen nog kort wat over en weer. Op het einde van het gesprek, hij staat op het punt om voor zijn gasten een stadswandeling te doen in Antwerpen, vertelt hij mij nog snel even: ‘Marrit, geloof mij, jij komt straks als een heel ander mens thuis”. Nadat ik hem succes heb gewenst met zijn stadswandeling en het chatbericht heb verbroken, denk ik verder na wat hij als laatste tegen mij zei. Kom ik inderdaad straks thuis als een ander mens? 
Twee maanden ben ik nu werkzaam als Campinghost in Frankrijk. In die twee maanden heb ik al een paar keer mezelf weten te verrassen. Het gevoel hebbende dat er nu kwaliteiten naar boven komen, waarvan ik eigenlijk nooit had geweten, dat ik deze kwaliteiten in mij had. In deze functie moet je soms roeien met de riemen die op dat moment voorradig zijn. Regelmatig wordt mijn organisatie- en improvisatievermogen aardig op de proef gesteld. Elke bungalowtent heeft twee kratten. Een blauwe en een rode. In de blauwe zit vooral het serviesgoed. In de rode wat groter materiaal. Nadat de bungalowtent is ingericht, moeten die twee kratten buiten gezet worden. Uiteraard afgesloten. Ik vind het bijzonder knap van mezelf, dat ik erachter ben gekomen dat je een gebruikte tie-wrap (kabelbinder) duurzaam voor de 2e keer kunt gaan gebruiken. Mijn 32 kratten zijn mooi afgesloten zo. Creatief met een tie-wrap.
Ik kom mezelf hier ook tegen, louter op een positieve manier. Campinglife is back to basic. Voor een vakantie zijn de meeste van ons dat bereid om dat toe te laten. Een paar weken zonder de luxe die je thuis hebt. Na 2 maanden hier te zijn, kan ik jullie wel vertellen dat er nauwelijks “luxe”, materiele dingen zijn die ik mis. Goed, ik heb wel het comfort van een mobile home tot mijn beschikking, maar zonder tv en zonder een vaatwasser. Mis ik het? Voor geen meter. Mijn vaatwasser hier is een afwasbak met een afwasborstel die ik alle twee handmatig moet gebruiken. TV? Als ik wil kan ik online tv kijken via laptop, zelden tot nooit dat dit gebeurd. De wasmachine gebruik ik gratis van de camping. Maar ben 
ook niet beroerd om snel even een handwasje te “draaien”. De enige luxe die ik mij hier heb aangeschaft is een nieuwe douchekop voor de douche. Zoeken naar water, als je onder de douche staat, heb ik een gruwelijke hekel aan.
Op een camping als deze valt regelmatig de stroom uit tijdens de onweersbuien. Dan kom je wel tot het besef dat het hebben van stroom in Nederland een luxe iets is. Zelden dat dat uitvalt. Hier is dat anders. In een regenachtige, onweerkrachtige week, valt dagelijks de stroom uit. Het is soms vervelend als dit gebeurd, maar zoals mijn ervaringsdeskundige in Nederland mij dagelijks duidelijk probeert te maken dat er altijd ergere dingen zijn, besef ik ook wel dat je er ook gewoon mee kan leren leven. Het leven hier maakt mij daardoor wel inventiever. Je zoekt naar andere oplossingen.
Luxe materiele zaken mis ik totaal niet. Hoe zit het dan met de sociale contacten? Ik ben iemand die graag mensen om zich heen heeft. Graag ook nieuwe mensen wil leren kennen. Dat is hier dagelijks. Echter, vind ik het ook heerlijk om even er alleen op uit te trekken. Dat is thuis in Nederland niet anders. Mis ik mijn familie en vrienden dan? Hmm….
Door het internet is de wereld zoveel dichterbij gekomen dan 20 a 30 jaar geleden. Je schrijft een blog, je post het op Social Media en al je “vrienden” weten direct hoe het met je gaat. Je chat, je appt, je mailt, je “ziet” je dierbaren via videobellen, je krijgt virtuele knuffels, je bespreekt met elkaar de dag door, je lacht met elkaar, je deelt frustraties en verdriet en dat allemaal via het digitale kanaal. Het enige wat mist in de digitale wereld is het daadwerkelijke fysieke contact. Ik zal daarom niet ontkennen dat, als er over een aantal dagen enkele “eigen” dierbare familie en vrienden op de camping komen, ik zeker uitkijk naar die fysieke knuffel. Maar mis ik ze, mijn familie en vrienden, nu echt? Nee, ik geloof het niet.
Ik heb het al een paar keer vermeld via de diverse kanalen. Ik heb het hier prima naar mijn zin. Het is elke dag een 
feestje en een cadeautje om hier te mogen zijn. Ik geniet volop van dit prachtige avontuur. Ik leer nieuwe mensen kennen, ik haal mijn talen op, ik werk in een prachtige omgeving, ik geniet van het werk, ik geniet van de gasten. Ik heb fijne collega’s in Eindhoven en in het veld zitten die mij ondersteunen op alle fronten in het werk. Ik mag dan Single Campinghost zijn, ik voel me verre van alleen. Dit is compleet mijn ding. Weg uit de gehaaste wereld en terug naar Back to Basic op de camping.
Ik geloof, nee sterker nog, ik ben er nu van overtuigd, dat die vriend van mij gelijk gaat krijgen. Ik ga terugkomen als een ander mens.
