Als een God in Frankrijk

Als Campinghost verdien ik nu ruim € 2.000,- minder dan tijdens mijn hoogtij dagen in een functie bij een bank. Ik zie uw wenkbrauwen omhoog trekken van verbazing. Tweeduizend euro is veel geld en je kunt er heel veel leuke dingen van doen. Hoe meer je verdient, hoe meer je er naar leeft. Ik heb dat uiteraard ook gedaan. Een huis gekocht en met de jaren deze ook verfraaid, om de 2 à 3 jaar een nieuwe auto op de oprit en verre reizen gemaakt. Ik heb echter ook keuzes in mijn carrière gemaakt, welke door mijn naaste omgeving niet altijd direct werden gewaardeerd. Het zijn keuzes geweest waar ik zelf nooit spijt van heb gehad. Ik leef mijn leven. De afgelopen zes maanden ben ik tot het besef gekomen dat geld maar geld is en mij niet gelukkig maakt. In mijn zoektocht naar geluk, kom ik nu thuis in de functie van Campinghost. Mijn hart, mijn passie, mijn geluk. En ja, ik kan nu met recht zeggen, ik leef als een god in Frankrijk.

Zittend met mijn bakkie thee in de zon, op de veranda, ga ik mij realiseren dat mijn accommodatie waarin ik nu zes maanden heb geleefd, net zo groot is als alleen al mijn woonkamer thuis in Nederland. Heb ik hier alles wat ik eigenlijk daadwerkelijk maar nodig heb. Heb ik alle materiële zaken, zelfs het huis, totaal niet gemist. Kom ik tot het besef dat ik in één van mijn gelukkigste periodes van mijn leven zit. Wij maken allemaal keuzes in ons leven. Waar de één gelukkig wordt van veel geld verdienen, wordt de ander gelukkig om zes maanden als een vrije god in Frankrijk te leven. We kunnen allemaal er iets van vinden en meningen worden zeker gevormd, maar het is het leven wat jij kiest en waar een ander weinig tot niks in te brengen heeft.

Een jaar geleden heb ik het roer compleet omgegooid. Ik heb de stoute schoenen aangedaan en zie mij hier nu zitten dan in Frankrijk. In het seizoen hebben veel gasten gevraagd naar mijn verleden, of ik dit werk al jaren deed en waarom dit werk. Als ik ze dan vertelde waar ik in het verleden had gewerkt en dat dit pas het eerste jaar is in deze functie, was er verbazing alom. Ook respect en het moedig vinden dat ik die keuze gemaakt hebt. Veel mensen dromen ervan, maar weinig mensen die een ommezwaai durven te gaan maken. Wellicht kan ik als vrijgezel makkelijker die keuze maken en heb ik thuis niemand zitten die op mij wacht, afgezien van familie en vrienden dan. Het was zeker wennen voor ze, maar tegenwoordig met al die automatiseringsmogelijkheden zijn wij dichterbij dan we denken. En ook dat besef is bij mij wel binnengekomen, het gemis van mijn kant naar hen toe was minder groot dan het gemis van het thuisfront naar mij toe.

Een paar dagen geleden, ik zat midden in de afbouwfase, appte ik mijn werkgever. Ik vroeg haar om gewoon even te luisteren, niks meer, niks minder. Ik appte het volgende:

“Je hebt wel eens van die momenten dat wat je iets mooi vindt, dat je daar ontroert van wordt. Vandaag met de zoveelste afbouw komt dat bij mij 3x zo hard binnen, lijkt het wel. Het besef dat het binnenkort eindigt komt nu wel binnen. Zelfs de afbouw is mooi werk, hoewel ik daar ook wel een vloek laat als ik weer een haring er niet uit krijg. De kracht neemt af, de vermoeidheid speelt parten en met de stilte om je heen komen de emoties vrij. En vandaag anders dan anders lijkt het wel. Ik geniet er nog elke dag van en ik baal echt wel dat ik straks naar huis ga. Aan de andere kant misschien ook wel even weer goed, maar weet wel dat ik dit een machtig mooi en intens avontuur heb gevonden…., zei ze met tranen in de ogen”.

Het was inderdaad een machtig mooi en intens avontuur. Ik heb genoten van de vrijheid, van het buiten zijn, van de gasten, van het campingleven. Ik heb hard gewerkt, ik heb gebikkeld, ik heb een traan en een vloek gelaten, maar ook veel gelachen. Ik heb nieuwe collega vrienden mogen leren kennen, met ze gelachen, gevloekt, heerlijk gegeten, gepraat, gebeld, veel van ze geleerd, maar vooral ook heel veel van ze genoten. Zij hebben mij, onbewust, mijn ogen geopend en bewust gemaakt van voor mij vele nieuwe dingen. Iets waar ik thuis maar eens goed over ga nadenken.

Want het letterlijk thuiskomen gaat binnenkort dan echt wel gebeuren. Van de week had ik nog even het thuisfront aan de lijn. Ik zal niet ontkennen dat het zeker wel leuk is om die fysieke knuffel na zoveel maanden weer te mogen gaan ontvangen. Het thuisfront is zich echter ook al wel van bewust en gaat zich realiseren dat ik wellicht een maand thuis wil zijn en daarna weer weg wil gaan. Hoe moeilijk zij het wellicht ook zullen vinden. Zij voelen nu ook wel aan dat ik mijn leven en geluk heb gevonden in dit werk, en daar zal in de toekomst consequenties aan vastzitten.

Een oneliner die ik van mijn werkgever heb mogen ontvangen:

“Ooit is datgene wat je denkt nodig te hebben, niet het belangrijkste om mee te nemen”,

omschrijft de hele essentie van het avontuur wat ik hier in Frankrijk heb mogen beleven.
De komende maanden heb ik voldoende stof om over na te denken. Wil ik mij de Franse taal enigszins machtig maken, wil ik tijdelijk werk zoeken, het liefst uiteraard in de reiswereld, wil ik onderzoeken hoe ik mijn passie van het schrijven kan combineren met reizen en moet ik wellicht wel, zoals velen van jullie al hebben gesuggereerd, maar gaan kijken of ik inderdaad dat boek maar eens kan gaan schrijven.

“Volg je hart, want dat klopt”. Ik heb het roer omgegooid en het hart gevolgd. Heb ik in allen opzichten deze reis van het leven omarmd en heb ik dat gevonden waar ik nu de gelukkigste mens op aarde ben. Ben ik tot de conclusie gekomen, dat ik niet veel nodig heb om daadwerkelijk gelukkig te zijn.

Ik heb inmiddels mijn voorkeur voor het volgende seizoen doorgegeven aan mijn werkgever. Want terugkomen zal ik. Geef mij bergen en een leef accommodatie zo groot als mijn woonkamer en laat mij leven “Als een God in Frankrijk”!