Vandaag ben ik dankbaar

Als je dankbaar bent voor wat je hebt, dan heb je meer dan genoeg. Als je focust op wat je niet hebt, zul je nooit genoeg hebben. Dan wordt het hebben van meer, meer en meer een luxeprobleem.  Als ik nu vanuit mijn tiny leefacco achter naar buiten kijk, zie ik veel groen, bergen, een stukje van het Gardameer en hoor ik de vogels. Dan komt na bijna 2 weken van hier al weer zijn, het besef binnen dat ik dankbaar ben, dat ik mijn passie en liefde voor het campingwerk weer mag uitoefenen. Het had ook na het vorige seizoen zomaar anders kunnen lopen.

Na een wat hectische periode thuis, vertrek ik half mei richting Italië. Het is een vreemde gewaarwording om niet naar het zuiden van Nederland af te dalen, maar “gewoon”, Oberhausen aan te houden en binnen een uurtje rij ik Duitsland al binnen. Geen covid-grenscontrole. Het is een zondag, lekker rustig op de weg, geen vrachtverkeer, wel veel plensbuien. Ik raak tot het zuiden van Duitsland, waar ik overnacht in een soort van appartementenhotel zonder receptie. Na een goede uitgeruste nacht vervolg ik de volgende ochtend mijn weg naar Italië. Op aanraden van familie ga ik via Oostenrijk en geniet ik van een fantastisch mooie route over de Fernpas met uitzichten over besneeuwde bergtoppen. Het voelt als thuiskomen. Langzaam laat ik Oostenrijk achter mij en rij ik het zonnige Italië binnen. Via de oostkant rij ik naar het zuidwesten van het Gardameer. Rond het middaguur verlaat ik de drukke rondweg langs het meer en parkeer ik de auto, op een zomaar ineens rustige, idyllische plek; ik ben gearriveerd op mijn camping.

“Het is een soort camping zoals ongeveer Sevenum en het heeft ook wel wat weg van de camping van vorig jaar waar je gezeten hebt, past bij jou”. Ik hoor het mijn collega nog zo zeggen voordat ik vertrok naar Italië. En nu ik hier een paar weken zit, moet ik haar wel gelijk geven. Van Sevenum heb ik niet zo’n goed beeld meer van, ik ben er maar 1x geweest, maar dat het iets weg heeft van de camping van de afgelopen 2 seizoenen, ja daar kan ik mee inkomen. Het is hier wel meer Glamping en luxer, heeft ook een bosgedeelte, is ook een terrassencamping, heeft ook uitzicht op de bergen, maar bovenal heeft het een prachtig uitzicht over het Gardameer. Daar waar ik de vorige 2 seizoenen regelmatig liep te puffen en te mopperen over het niet beschikken van een golfkarretje, heb ik dat nu wel. Als ik beneden ga werken bij de Lodgetenten dan ga je echt steil naar beneden. En stiekem denk ik wel eens als ik aan kom rijden en er lopen gasten langzaam daar naar boven, nanananana….

Nee, het is waar, het is mijn soort camping om er te werken. Tuurlijk was het wel even wennen. Na drie seizoenen Frankrijk zit het “Bonjour”, “Merci” en “Ca va” er nog steeds ingebakken, terwijl het nu “Buongiorno”, “Grazie” en “Come stai” moet zijn. Het campingpersoneel is vriendelijk en behulpzaam genoeg om me hierin te helpen. Met een mengelmoes van Engels, Duits, Italiaans en ja zelfs wat Nederlands en met wat handen en voetenwerk, kan ik nu al wel zeggen dat het met de communicatie tussen mij en het personeel wel goed gaat komen.

De eerste gasten zijn ook gearriveerd. De “levensverhalen” worden weer verteld, de “klik” wordt opgebouwd, de nodige humor ook. Die Duitse Nieuw-Zeelander die het nu wel erg jammer vindt dat zijn kinderen niet meer mee wilden….want nu moet hij zelf de afwas doen. Tegelijkertijd vertelt hij dat ze hier al 12 jaar komen, altijd dezelfde plek, de rij met de Glamping tenten, met die olijfbomen, want daar kan zo mooi de hangmat tussen hangen… En het gebeurt, want de hangmat hangt er.

Het werk is nagenoeg hetzelfde. Het gereedmaken van de accommodaties, weliswaar geen opbouw meer van de tenten, maar wel de puntjes op de i zetten. De schoonmaak wordt uitbesteed aan een schoonmaakbedrijf, heb ik geen omkijken naar, alleen maar de controle. Geen receptietent, maar een heuse omgebouwde mobile home als receptie, met een veranda welke prachtig uitkijkt over de camping, de bergen en het Gardameer. Ik zit in de laatste fase van de puntjes op de i zetten; gasbbq’s in elkaar zetten en nog een stuk of wat gasflessen aansluiten, daarna kan wat mij betreft het seizoen wel losbarsten.

De functie is niet nieuw, de werkgever wel en de werkwijze ook. Wennen aan een nieuwe structuur, dat heeft even tijd nodig bij mij, maar langzamerhand begin ik mijn draai hier wel te vinden. Als ik na een voldane werkdag ’s avond in mijn tiny leefacco zit en naar buiten kijk zie ik veel groen, hoor ik de vogels, zie ik een stukje Gardameer en bergen. En op die berg staat een wit kruis. Elke ochtend bij het ontbijt, elke avond bij het avondeten zie ik dat witte kruis. En elke dag komt het besef steeds meer binnen, dat ik weer heerlijk in mijn element zit. Een luxeprobleem heb ik niet, want ik weet dat wat ik nu doe is genoeg voor mij. Het had ook na het vorige seizoen zomaar anders kunnen lopen. Daarom ben ik vandaag dankbaar dat ik weer een seizoen Campinghost mag zijn.