Thuiskomen

Opgestaan ben ik na mijn laatste blog. Het compliment wat ik vandaag ontving van mijn werkgever, dat ze het mooi en supergoed vinden dat ik mijn schouders eronder heb gezet, geeft een glimlach op mijn gezicht. Het support vanuit hun doet mij goed. Het is en blijft mijn werkgever. Afspraken met elkaar maken als het even niet loopt, maar ook een compliment kunnen uitdelen als ze zien dat de schouders eronder gezet zijn. Dan heb je een mooie, positieve werkrelatie met elkaar. Ik hou ervan.

Inmiddels zit ik in mijn mobile home. Het is mijn derde, en wat mij betreft ook de laatste, accommodatie op deze camping. Drie keer mocht ik mijn auto en koffers in- en uitpakken. Ik vind het na drie keer, in een maand tijd, wel genoeg. En nu zit ik hier in mijn eigen huisje. Mijn ITM-mer is zelfs jaloers op mijn huisje. Het is groter dan die van haar. Tja, waar is het dan voor wie misgegaan? Maar goed, alles is nu echt uitgepakt. Boeken op het schap, kleren in de kast, toiletspullen in de badkamer, koelkast goed gevuld en wat ik in mijn vorige accommodaties niet had, heb ik nu wel: een combimagnetron, zelfs met grill. Zo lekker is dat, om wakker te worden op zondagmorgen en dan broodjes te kunnen afbakken, dat voelt wel als thuiskomen.

Thuiskomen doe ik nu ook in mijn werk. Het is mijn werk, het is mijn ding. Ik wil bijna zeggen, het is mijn camping. Nu ik een eigen vaste plek heb, word ik ook rustiger en veel meer ontspannen en dat is uiteraard goed voor mij, maar zeker ook goed voor mijn werkzaamheden. Mijn humeur is beter, steeds vaker en langer komt die bigsmile op mijn gezicht en dat ziet de gast natuurlijk ook. Als de gasten even een praatje met mij komen maken en vragen stellen wat ik als campinghost allemaal moet doen, vertel ik ze dat met zo’n bigsmile op mijn gezicht, dat ze wel in de gaten hebben dat ik dit een geweldige baan vind. En steevast, hoewel ik nog niet veel gasten heb gehad, zeggen ze allemaal tegen mij, “wow wat een geweldige baan lijkt mij dit, ergens wil ik dit ook wel, die vrijheid, dat buitenleven, wow”. De volgende dag pakken ze hun spullen weer in en vertrekken weer huiswaarts. Weg vrijheid, weg buitenleven. En ik? Ik trek mijn werkkleding aan, stap met een bigsmile het buitenleven en de vrijheid in op weg naar mijn tenten. En naar een wederom mooie werkdag kom ik met een voldaan gevoel mijn huisje weer binnen, pak wat te drinken en ga ik rustig bijkomen op mijn veranda, welke groter is dan die van mijn ITM-mer, ja dat noem ik nou thuiskomen.

Als campinghost heb ik natuurlijk ook recht op vrije dagen. Omdat ik nu tijdelijk mijn achterstand in de tenten moet weg zien te werken, werk ik voorlopig zodanig, dat ik twee dagen in de week vrij ben. Op die vrije dagen trek ik er meestal wel op uit. De omgeving verkennen. Dit doe ik niet alleen voor mezelf, dit doe ik ook uit hoofde van mijn functie als campinghost. Dat is wel een hele leuke bijkomstigheid van deze baan. Ik moet wel mijn gasten iets kunnen vertellen van de omgeving, wat is er te doen, welke activiteiten zijn er, waar zitten de restaurantjes, wat is een mooi dorpje, wat is leuk voor de kinderen etc. etc. Al dat soort zaken verken ik op mijn vrije dagen. Al wandelend, op de racefiets (mooie training voor de Alp d’Huzes) of met de auto. Ik verken oude dorpjes, stadjes, gelegen in “the middle of nowhere”, waarvan je soms denkt, hoe kun je hier wonen en leven. Ik ontdek activiteiten voor jong en oud, maar bovenal ontdek en verken ik hier de prachtige natuur. En ik als grote natuurliefhebber voel mij hier als een vis in het water.

Je kunt als Campinghost aangeven waar je zou willen werken. Ik heb alles genoemd, behalve Frankrijk, omdat ik (nog) niet goed Frans spreekt, leek mij dat niet logisch. Mijn werkgever dacht er iets anders over en heeft mij naar de Ardèche gestuurd, middenin de natuur. Een blijer mens kun je mij niet maken. Als ik nu op een vrije dag de omgeving aan het verkennen ben en ik sta even stil en uitkijkend over die prachtige vergezichten, over de dorpjes in “the middle of nowhere”, met de bergen op de achtergrond, komt bij mij steeds meer het besef wat een geweldige baan ik toch heb. Een vriendin zei van de week tegen me, dat ik straks misschien helemaal niet meer naar huis wil. Ik denk dat ze gelijk gaat krijgen. In alle opzichten ben ik aan het thuiskomen.