Het is ’s avonds na etenstijd. De werkdag zit er eigenlijk op, maar ik weet dat er morgenochtend om 07.00 uur een gast naar huis gaat. Ik wil veel voor mijn gasten doen, maar om ’s ochtends vroeg om 07.00 uur een tent te gaan checken, daar pas ik voor. Mijn gasten weten dat inmiddels en met de nodige humor vertel ik ze ook gewoon: “U ziet het wel of de borg van uw rekening is afgeschreven of niet”. Dat is het risico van het eerder willen vertrekken.
Het is dus na etenstijd, de afwas is gedaan en eigenlijk wil ik vanavond gewoon even lekker niks, schoenen uit en slippertjes aan, laat me even. De vermoeidheid gaat parten spelen. Maar nee, ik weet dat een gast morgenochtend om 07.00 uur gaat vertrekken en ik vind het niet meer dan netjes om ze toch nog even de hand te schudden en gedag te zeggen. Rond 19.45 uur loop ik naar deze gasten toe. Onderweg komt er een schreeuw uit een tent; ‘hé Marrit, je werkdag zit erop hoor’…”jaja, I know”, zeg ik lachend en loop verder. Bij mijn vertrekkende gasten aangekomen, zie ik dat ze nog aan hun laatste patatjes zitten, ik wens ze smakelijk eten en we raken nog even gezellig aan de klets. Ik vraag hoe ze het gehad hebben en /of alles naar wens is geweest. “Geweldig hebben wij het gehad, wij hebben een superleuke vakantie achter de rug. Het gaat altijd te snel voorbij, maar wij hebben het erg fijn gehad, dank je wel voor jouw goede service die je ons verleent hebt”. Ik bedank hem vriendelijk en zeg hem dat het gewoon mijn werk is. “Nee, Marrit, wij gaan al verscheidene jaren met Vacansoleil op vakantie, wij hebben verschillende campinghosts meegemaakt en ieder doet het op zijn of haar eigen manier, maar jij steekt er met kop en schouders er volledig bovenuit, het is niet je werk, het is je passie en dat straal je uit”….Even weet ik niet wat ik moet zeggen, ik word er stil en verlegen van, stamelend zeg ik toch “dank je wel voor dit mooie compliment”. We praten nog wat, ik leg ze nog even uit hoe ze de tent morgenochtend achter kunnen laten, we schudden elkaar de hand, ik zeg ze gedag en wens ze een goede terugreis. Nog beduusd van het mooie compliment wandel ik terug naar mijn mobile home. Ik, die kleine donder uit het Oosten, ‘steek met kop en schouders er bovenuit’.
Hoewel er nog een aantal weken zijn te gaan, wordt de balans van dit seizoen langzamerhand opgemaakt. De vermoeidheid begint toe te slaan. Of zoals mijn ITM zei, de “Mid Season Blues”. Het is wederom een reis die ik dit seizoen weer mee maak. Vijf maanden op je zelf. Ik had enigszins gedacht dat ik vorig seizoen al veel over mezelf had geleerd. Maar niets is minder waar. Ik kom dit seizoen tot de conclusie dat vorig jaar voor mij nieuwe, technische kwaliteiten naar voren zijn gekomen en die ik nooit had gedacht dat ik die kwaliteiten in mij zou hebben. Het is nu heel bijzonder om te zien dat ik juist die geleerde, ‘technische’ kwaliteiten van toen, nu automatisme zijn in dit seizoen, de ervaring gaat spreken.
De reis in dit seizoen is de persoonlijke reis die ik nu meemaak. En ik altijd maar denken dat ik alles al over mezelf wist. Als je maanden van huis bent kom je er wel achter dat je nooit uitgeleerd bent over jezelf. Zeker niet als je alleen bent. Ik heb het hier prima naar mijn zin, ik heb lieve, leuke en vriendelijke mensen om mij heen, ik mis wederom Nederland, familie en vrienden niet (sorry jongens). Ik heb hier de vrijheid waar ik zo naar verlang. Het is echter de zoektocht naar de persoonlijke innerlijke vrijheid, waar ik dit seizoen mee te dealen heb. Dat gaat gepaard met ups en downs. In het begin van het seizoen miste ik mijn enthousiasme voor het werk, had ik twijfels, miste ik een maatje, zat ik teveel nog in het verleden, zag ik alweer beren op de weg voor de toekomst, maar was ik niet daarmee bezig waarvoor ik naar Frankrijk was gekomen. Werken als Campinghost.
Hoewel ik geen grote prater ben, (ik schrijf immers), merk ik dit seizoen dat ik juist wel wil praten. Gevangen zitten in een innerlijke onrust. Aan de buitenkant de vrolijke Marrit, aan de binnenkant, de twijfel, de angst, de onzekerheid. Als ik dan toch maar eens besluit om 2 vriendinnen hierover te appen, krijg ik als reactie: “Muts, app dan gewoon, wij zijn er altijd voor je”… Als ik vervolgens hier op de camping een ex-campinghost van Vacansoleil tegen het lijf loop, is ook het maatje gevonden. Gesprekken volgen via de app met mijn 2 vriendinnen. Diepe gesprekken met mijn Engelse Schotse maatje hier op de camping. En opeens breek ik uit mijn gevangen innerlijke onrust en begin ik te praten. Over alles tot het ongegeneerde toe. We kletsen, we lachen veel en aan 1 blik hebben wij genoeg. Inmiddels ben ik al door hem bestempeld als “Dutch Crazy Woman” of “you are the 6th member of the Spice Girls….C….C…C…Crazy Spice”.
Toch weet ik, dat ik er nog niet ben. Ik sta op een kruispunt waar knopen doorgehakt moeten worden. Beslissingen die niet makkelijk zullen zijn, waar het nodige water hier door de Drome nog zal gaan stromen, maar waar ik wel van weet dat het weer een stukje dichterbij mijn droom is. Dat ik in het toerisme wil blijven werken, is voor mij wel duidelijk, het liefste het hele jaar door. De droom die ik heb, is het huiswerk wat ik hier mee naartoe heb genomen. De eerste, mogelijke, potentiële camping is bekeken, de 2e staat nog op de planning.
Het enthousiasme voor het werk is terug. De twijfels die ik had over mijn werk zijn nagenoeg verdwenen. Mede ook door dat geweldige, mooie compliment wat ik van die ene gast kreeg te horen: “je steekt er met kop en schouders bovenuit”. En ik wil mijn collega-campinghosts niks te kort doen, want we doen allemaal ons best, maar dit compliment sterkt mij en had ik wel even nodig.
Midden in de “Mid Season Blues” die momenteel parten gaat spelen, nog even een aantal weken “shinen” voor de gast. Nog even een aantal weken, nieuwe stoelen, lampjes, spiegels, borden, brengen naar mijn gasten en hier en daar nog (technische) reparaties uitvoeren. Nog een aantal weken mijn dagelijkse rondje over de camping doen. Ik heb inmiddels een conditie als een paard, zoveel sjouw ik hier. Daarna nog even een paar weekjes in de afbouw en heb ik het vooruitzicht, ondanks het feit dat ik wederom niet naar huis wil, om dit seizoen af te sluiten met een vakantie hier in de Drome en nog een paar dagen in de Franse Alpen.
Een aantal maanden in het buitenland werken als single Campinghost. Je blijft leren over jezelf. Elk seizoen weer. Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat het dit seizoen zo’n innerlijke strijd zou geven. Toch ben ik blij dat dit nu gebeurd is. Het maakt mij onafhankelijk, sterker, weet wie ik ben en wie ik wil zijn. De strijd is nog niet gestreden, de toekomst staat voor de deur. Dat gaat hoe dan ook goedkomen, daar ben ik van overtuigd. Die conclusie kan ik nu wel trekken ten tijden van de “Mid Season Blues”…..
