Keerzijde

Het is zowat eind juni. We zitten bijna al weer op de helft. De weken en maanden vliegen voorbij. En hoewel het hoogseizoen nog moet beginnen, heb ik al aardig wat drukke weken achter de rug. Eind mei, begin juni volledig vol zitten met je accommodaties, vind ik wat ongekend voor het voorseizoen. Wellicht ben ik langzamerhand van de “oude stempel” en heb ik altijd het idee gehad dat het voorseizoen, het seizoen van de grijskoppen is, gewoon rustig beginnen. Maar tijden veranderen en dat zeggen ook de vele oudere gasten als ze bij mij in komen checken. “Waarom is het hier zo druk?” is de meest gehoorde vraag. Blijkbaar zijn die ouderen en ik allemaal van de “oude stempel” en vindt er een keerzijde plaats.

Terugkerende gasten

Als je, zoals ik, terugkeert op dezelfde camping, is de kans groot dat er ook terugkerende gasten komen. Gasten die blij zijn, mij terug te zien, uiteraard omgekeerd ook. Maar er zijn ook terugkerende gasten die, weliswaar nu niet bij ons hebben geboekt, maar bij de camping zelf, waar geen “goedemorgen” meer van af kan en je volledig gaan negeren en zelfs om gaan lopen, om mij maar niet tegen te komen. Dan denk ik bij mijzelf, wie heeft er nu een probleem, jij of ik? Dat wat er in het verleden is gebeurd, kun je niet meer terugdraaien, laat het los en ga door. Hoe moeilijk kan het zijn om gewoon even “goedemorgen” te zeggen, als je elke ochtend mijn receptie voorbijloopt om broodjes te halen?

Gelukkig zijn er ook terugkerende gasten die met een grote glimlach op mij af komen en waar we hartelijk elkaar de hand schudden. Een grote vriendengroep uit Duitsland. Vorig seizoen waren ze er in zowel het voor- als in het naseizoen en zowat allemaal zeiden ze tegen mij dat ze niet verwacht hadden dat ik nu terug zou keren. Het wordt weer een hele leuk week met elkaar. Veel gelach, veel geklets. Het is jammer dat ik aan het eind van hun week wat in de lappenmand zat en geen afscheid van ze kon nemen. Maar als ik een paar dagen later in mijn receptie ben en zie dat juist die gasten een fles wijn, Engelstalige boeken en een leuke fooi hebben achtergelaten met leuke tekst, dan weet je dat je gewaardeerd bent. Een dikke glimlach op mijn gezicht. Zulke gasten maken mijn dag.

Carlos

En zo vliegen de weken voorbij. Ook de pauw. Die zien we af en toe ook nog eens voorbij vliegen. Maar opeens is hij er niet meer. Weken heeft het beestje hier over de camping gezworven, iedereen vond het een sensatie op zich. Dat zie je toch niet zo vaak een pauw los in het wild. Op zijn gemak maakte de vogel gebruik van diverse accommodaties. Lag ie daar rustig op een veranda naar iedereen te koekeloeren of naar zijn spiegelbeeld te kijken in het raam. Maar opeens was ie er niet meer. Niemand had hem meer gezien. Totdat ik een telefoontje kreeg van de campingreceptie.

“Carlos ligt dood onder één van jullie accommodaties”, krijg ik door. Verbazing alom bij mij. Carlos? “Wie is Carlos?”, vraag ik. “Ja, de Peacock”. Ze hadden hem een naam gegeven. Of ik hem daar maar even onder de accommodatie weg wilde halen. Ik zeg: “ammehoela, ik ga niet in mijn uppie een, al sterk ontbindende, pauw daaronder weg halen, vraag ook maar even of jullie klussendienst mee wil helpen”. Een dood musje weghalen, a la, maar een dooie pauw waar de maaien en mieren al bezit van genomen hadden, ging mij iets te ver om dat in mijn uppie te doen. Ik zou er spontaan jeuk van krijgen.
Ons zelf beschermend met werkhandschoenen en mondkapje (tegen de sterk ontbindende lucht), haalde wij Carlos onder de accommodatie vandaan en gaven hem een laatste groet voordat ie voorgoed in de vuilniszak verdween.

50 jaar

En dan zo tussen neus en lippen door werd ik 50. Elk jaar in mijn carrière als Campinghost nooit moeite mee gehad, maar nu hakte die 50 er toch wel eventjes in. Het was daarom ook erg lief van de camping zelf, toen ze mijn receptie kwamen versieren en al zingend aan kwamen met een taartje met vijf brandende kaarsjes. Elk kaarsje telde voor 10 jaar.

De vele felicitaties via app, Social media, telefoon, video calls en de later ontvangen verjaardagskaarten en de doos met cadeautjes maken heel veel goed. Als in een video call met vrienden, die er zelf een Italiaans feestje van hadden gemaakt, mij de vraag stellen of ik ze een klein beetje mis, breek ik. Met de tranen in de ogen en met een brok in de keel, vertel ik ze dat ik ze zeker mis. Want laten we eerlijk zijn; een mijlpaal als 50 jaar worden, wil je niet alleen vieren, daar horen familie en vrienden bij…
Dat is soms de keerzijde van Campinghost en jarig zijn in die periode. Soms heb je gewoon even een knuffel van je vrienden en familie nodig.

Er gebeurt dus veel op de camping en met mij. Rust is er nauwelijks, wat dat betreft kun je op een camping wel 24 uur werken per dag. Ik probeer dat zeker wel in de hand te houden, maar er zijn heus dagen bij dat je het gevoel hebt dat je klokje rond werkt. Het is ook in die periode dat het met mij wat minder gaat, voel me down, ben wat negatief, word ziek en er spoken gedachten door mijn hoofd van “stoppen”. Een gesprek met Alkmaar volgt en iemand houdt mij een spiegel voor en vraagt waarom ik nu in Italië ben en dat ik vooral moet blijven genieten en me niet gek moet laten maken.

Het helpt. Ik strek mijn rug weer, adem weer even goed in en uit en ga weer door. En nu zit ik hier in the middle of nowhere dit blog te schrijven. Ik geniet volop. Met een kabbelend riviertje op de achtergrond zit ik in een schilderachtig plaatje op ruim een uur rijden van de camping. Alleen. Drinken en eten is mee. Ik blijf ook nog eventjes. Het is immers de langste dag van het jaar. Daar moet ik volop van genieten. Ik, de natuur om me heen, dit blog en mijn gedachten. 5 seizoenen al aan het werk als Campinghost, veel avonturen meegemaakt en nog steeds maak ik ze. Ik hou zielsveel van het campingwerk, het is mijn liefde en mijn passie. Maar ik merk ook steeds meer dat er een keerzijde komt….