De Laatste loodjes

“De laatste loodjes wegen het zwaarst”, betekent niks anders dat het afmaken van een taak of opdracht het moeilijkst is; dat laatste stukje van mijn avontuur hier als Campinghost vraagt het meeste doorzettingsvermogen. Hoewel ik er nog steeds elke dag volop van geniet, begin ik wel te merken dat letterlijk en figuurlijk het einde van het seizoen in zicht is. Niet alleen dat het rustiger begint te worden op de camping, maar dat ook mijn lichaam tekenen gaat afgeven. Het gaat nu aankomen op dat laatste stukje van doorzettingsvermogen voor mijn hoofd, hart en handen.

Nog steeds vraagt de gast volop de aandacht. Nog steeds moet ik dezelfde vragen beantwoorden. Nog steeds loop ik af en aan naar tenten om lampjes e.d. te vervangen. Nog steeds sta ik vriendelijk te luisteren als een gast even een praatje komt maken. En nog steeds staat er altijd die glimlach op mijn gezicht geplakt. Want ik geniet er nog steeds van.

De gast van het voorseizoen vraagt dezelfde aandacht, als de gast van het hoofd- en naseizoen. Hoe vaak heb ik al niet verteld dat in Privas, richting Montélimar die grote supermarkt zit? Hoe vaak heb ik al niet verteld dat je hier op de camping niet kunt zwemmen in de rivier, maar dat u beter naar dat riviertje in Les Ollières kunt gaan? Hoe vaak heb ik niet al verteld dat u broodjes voor het ontbijt een dag van tevoren bij de campingreceptie moet bestellen? Hoe vaak heb ik al niet verteld welke faciliteiten hier op de camping zijn en hoe vaak heb ik niet al verteld welke activiteiten hier in de omgeving u zeker moet gaan doen? Het is een automatisme wat er insluipt, een herhaling aan zetten. En naarmate het seizoen vordert, worden er ook langzaamaan dingen vergeten om de gasten te vertellen. Als een gast de volgende ochtend bij mij in de receptietent komt met de mededeling dat hij geen brood kon krijgen, omdat het niet besteld was, dan denk ik “oh ja, shit, dat was het, wat ik vergeten was te vertellen”. Een verontschuldiging is dan zeker op zijn plaatst.

Het omgekeerde gebeurd uiteraard ook. De gast van het voorseizoen geeft mij hetzelfde compliment als de gast van het hoofd- en naseizoen en bedankt mij voor de goede zorgen, service en dienstverlening. Het is dan ook geen wonder dat die glimlach op mijn gezicht geplakt blijft, toch?

Hoewel ik het hier prima naar mijn zin heb, merk ik wel vaker dat ik de camping af wil. Dat ik nog meer ontspannende dingen wil gaan ondernemen. Dat ik gewoon even weg wil zijn. Dat ik inmiddels al weer 2 a 3 keer per week op de racefiets hier mijn rondje maakt geeft mij al weer een ontspannende adrenalinekick. Terwijl vele van jullie nu zullen denken, dat met deze bergen hier, het fietsen meer een inspanning moet zijn dan een ontspanning. Ik geloof dat je fietser daarvoor moet zijn, om die ontspannende adrenalinekick te kunnen begrijpen. De ontspanning opzoeken hier in de Ardèche is wel het gratis mooie cadeautje wat ik van mijn werkgever krijg. Ik maak er ook optimaal gebruik van. Ik zal niet ontkennen, dat als de afbouwfase binnenkort gaat beginnen en ik een ander rooster ga werken en weer 2 dagen in de week vrij ben, dat ik daar echt wel naar uitkijk. Een dag extra beleving om optimaal van deze prachtige omgeving te kunnen blijven genieten. Maar ook een extra dag om net even wat langer ’s morgens in bed te kunnen blijven liggen. Ik heb momenteel het gevoel dat ik steeds eerder naar bed ga ’s avonds en steeds vaker ’s morgens wakker schrik van de wekker. Het zijn met recht de laatste loodjes.

Zoals ik al zei, de afbouwfase komt eraan. Dat betekent dat ik weer mag bikkelen. En diegenen die mij goed kennen en mij gedurende dit avontuur op de voet hebben gevolgd weten inmiddels dat er nu ook weer een glimlach op mijn gezicht komt te staan. Weten dat ik weer met de oortjes in de oren sta mee te blèren op Hazes, Bløf, ABBA, of uit mijn dak sta te gaan op heerlijke techno/dance muziek als ik nu dan o.a. weer dat keukenblok mag afbreken, die ik met veel kracht en moeite in elkaar heb gezet aan het begin van het seizoen. Ik ben dan wel benieuwd hoe het met mijn kracht staat zo op het einde van het seizoen. Of is het dan toch gewoon weer die knop omzetten en die adrenalinekick krijgen van het doorpakken? De bikkel komt weer los in mij…..

In de laatste loodjes van het seizoen wordt ook de balans opgemaakt en trek ik ook langzaamaan mijn conclusies. Ik heb onwijs veel geleerd. Ik ben gevallen en ik ben weer opgestaan. Ik heb gebikkeld en ik zat er even doorheen. Ik heb een traan gelaten en ik heb gevloekt. Maar ik heb vooral heel veel gelachen en zeker van genoten. En nog steeds trouwens. De titel van het volgende blog zal voor velen niet verrassend zijn, het werd hier en daar zelfs al via Social Media e.d. door mijn trouwe volgers geopperd. Het blog wat ik al sinds april in mijn hoofd heb. “Als een god in Frankrijk”, zal het “laatste loodje” zijn van dit prachtige mooie avontuur.