Als ik voor de laatste keer van het seizoen de deur van mijn leefaccommodatie dichttrek en in de auto stap op weg naar mijn vakantieadresje, denk ik al snel ‘het is mooi geweest’. Vrij van gedachten ben ik dan nog niet. Onderweg komen vlagen herinneringen, campingsituaties, gesprekken en allerlei andere zaken voorbij vliegen. Muziek is nauwelijks aan. Terwijl ik nu vrij ben van het werk, is mijn hoofd dat nog niet. Van alles spookt door mijn gedachten; ‘heb ik dit op slot gedaan, heb ik alle dekbedden verzameld en in 1 accommodatie gelegd, heb ik echt nu alles afgegeven aan mijn Supervisor, heb ik….?’
Gedurende de autorit verdwijnen deze vragen op de achtergrond. Veranderen kan ik het nu toch niet meer. Het is mooi geweest.
De muziek gaat aan. Ik fluit en zing mee. Even lijkt alles vergeten. Muziek maakt plaats voor de evaluatie van dit seizoen in mijn hoofd. Dus de radio gaat weer uit. Niet in staat om 3 dingen tegelijk te doen. Alle werkweken passeren de revue. ‘Wat ging goed, wat kon beter, waar ging het mis en waar moet nog even over nagepraat worden?’ Mijn bestemming in de Dolomieten komt in zicht, de gedachten worden positiever. Ook over de laatste 2 maanden van mijn werk dit seizoen. Ergens wil je het dan toch op een positieve manier afsluiten. Ook al zegt alles in je: “Het is mooi geweest”.
De laatste 2 maanden
Het werd een positieve ommekeer toen ik na 2 weken, in augustus, aan familiebezoek in NL, naar Italië terugkwam. Het waren ook 2 weken van reset-time die ik nodig had. Mijn mindset was veranderd en ik dacht alleen nog maar aan mijn gasten en mijn accommodaties. De glimlach werd op mijn gezicht getoverd. Leuke, gezellige gasten, geen poespas, gewoon lekker normaal. Iedereen enthousiast over de nieuwe accommodaties, met hier en daar wat geklaag, maar ook veel geklets en geouwehoer met de gasten. Eigenlijk niks anders dan anders en zoals het zou moeten zijn in een seizoen.
Met de jongens en meiden van de campingreceptie, in de leeftijd van 18, 19 en 20 jaar, was er veel lol, gezelligheid, geklets en geouwehoer. De samenwerking en communicatie in het werk was echt uitstekend te noemen met elkaar. Dat heeft veel goedgemaakt in de laatste 2 maanden. Ik heb me echter wel vaak afgevraagd, “was ik ook zo op die leeftijd in hun doen en laten?”.
Buurvrouw vs Buurvrouw
Als personeel hadden wij allemaal onze leef accommodaties bij elkaar staan. Er werd ook vaak tegen mij geroepen: “Hé buurvrouw.” En ze zeiden ook altijd “U” tegen mij. “Hé buurvrouw vond ik prima, maar het “U” zeggen heb ik ze afgeleerd. Dat was nergens voor nodig. We hebben veel met elkaar op een leuke manier meegemaakt, waarin we elkaar ook hielpen; met de gasten, de regenbuien en met veel spinnen….
Op een middag, wachtend op gasten, zit ik gewoon in mijn leefaccommodatie als er opeens een gegil uit de accommodatie van mijn 18-jarige buurvrouw komt. Ik loop naar buiten, en ik zie dat ze met een bezem loopt te slaan op de prullenbak, tafel en stoelen en ze loopt maar te gillen. Ik zeg: “Waarom gil je zo?” Gilt ze: “Er zitten allemaal spinnen in mijn huisje, er zit een nestje met eitjes, kleintjes en grote en ze lopen over mijn been heen en ik sla ze allemaal dood en ze komen allemaal weer terug, het zijn vogelspinnen hoor.”
En ze bleef maar slaan met die bezem en gillen. Ik en een andere collega die naar buiten was gekomen, kijken elkaar aan en beginnen een beetje te lachen. Ik zeg: “op een camping heb je nu eenmaal spinnen, maar geen vogelspinnen, die zijn hier niet”. “Het zijn wel hele grote”, schreeuwt ze terug. Ja, dat kon ik wel beamen. Klein lijfje met grote poten. Dat is ook niet prettig.
Uiteindelijk na veel gegil van mijn buurvrouw en het gelach van ons hebben de klusjesmannen de spinnen bestreden.
De volgende morgen, vraag ik gewoon uit beleefdheid, of ze goed had geslapen. “Ja buurvrouw, wel wat, ik heb alle ramen en deuren gesloten en ben stijf onder het dekbed gaan liggen”, zei ze. Ik zei: “Gelukkig maar, dat is fijn om te horen”…..Verder heb ik maar niks gezegd en haar in de waan gelaten dat spinnen niet onder deuren, door gleuven en kiertjes kunnen komen. Het gegil was afgelopen.
Afsluiting Seizoen 7
Dat het een bijzonder seizoen ging worden, wist ik van te voren, maar dat het zo bijzonder werd, had ik niet verwacht. Het seizoen is anders verlopen, dan dat ik van tevoren had kunnen bedenken. Het is Zilver geworden. En daar hebben de laatste 2 maanden wel goed aan bijgedragen.
Gasten vragen ook nog steeds regelmatig wat mijn verhaal is achter dit werk. Wat heeft mij hiertoe gebracht? Wat doe ik de wintermaanden? En elk seizoen weer, vertel ik ze mijn verhaal en wat ik in de wintermaanden doe. De meeste van de gasten zien het te rooskleurig en denken nog steeds dat het maar een vakantiebaantje is. Dat is jammer, want het is veel meer dan dat. Zesdaagse werkweek met 1 dag vrij, noem ik geen vakantiebaantje. Ja, ik heb er zelf voor gekozen en ik blijf nog steeds achter die keuze staan. Maar ik zie het ook niet meer als werk, maar een mooi manier van leven.
Nog steeds ben ik dankbaar dat ik dit werk mag doen. Het heeft zijn minnen en plussen, maar dat is in elke baan zo. Dankbaar ben ik, dat ik eropuit kan trekken en de mooie dingen van het land kan ontdekken. Dat heb ik dit seizoen ook weer veel mogen doen.
Ik heb in dit werk heel veel mooie mensen mogen leren kennen en met vele is er nog steeds contact en zoeken we elkaar op. Maar je gaat ook beseffen, wie je echte vrienden zijn en blijven. Wie er gaan en wie er komen. Wie je een knuffel of een belletje geven, als ze zien of horen dat je die even nodig hebt. Ik blijf erbij het is en blijft mooi werk en een mooi manier van leven om dit te mogen doen. Maar het is soms ook keihard en daar moet je wel tegen kunnen.
Het is Mooi Geweest.
