De Dag van Morgen

Het is de dag na Kerst. Storm Bella giert om het huis. Het is verre van winter. Regen en wind slaan tegen de ramen. Het bord “Te Koop” in de voortuin blijft fier overeind staan. Ik als de huidige bewoner weet inmiddels dat het vervangen kan worden door “Verkocht onder voorbehoud” en komt het besef binnen dat dit huis nog maar 4 maanden een thuis is. Het weerbericht voor de laatste dagen van het bewogen jaar 2020 ziet er guur, somber en vooral nat uit. We blijven maar thuis en maken het daar gezellig. Het is ook stil in de wijk, daar waar normaalgesproken rond deze laatste dagen het geknal van het vuurwerk hoogtij viert, is het nu stil. En zal het vieren van het Oud en Nieuw een totale andere invulling krijgen dan wij allen van te voren hadden kunnen bedenken. Thuis alleen op de bank, het jaar aftellen met Microsoft Teams.

“Elk eind is de start van een nieuw begin. Het 4^e seizoen als Campinghost. Op een nieuwe camping, met een nieuwe uitdaging, in een nieuw avontuur.” Het zijn de laatste woorden van mijn afsluitende blog “3x is Scheepsrecht” van het campingseizoen 2020.

Ik kwam thuis, het “landen” was weer begonnen. Al snel vond ik weer werk om de wintermaanden door te komen. Bellen namens de GGD met positief besmet geraakte personen om een bron- en contactonderzoek (BCO) uit te voeren en dat vanaf eigen huisadres. Thuiswerken. Op zich mooi dat dat mogelijk is, maar voor een Campinghost die continue buiten aan het werk was, was dit wel even totaal wat anders. Het was wennen. Ik voer mooie, maar zeker ook intense gesprekken met de patiënten. Het is dankbaar werk, maar tegelijkertijd ook het besef wat COVID-19 met deze patiënten doet; een BCO afnemen met mensen die al op de IC liggen, huilende zwangere vrouwen aan de lijn hebben als ik ze het nieuws vertel dat ze positief bevonden zijn, ouders die schrikken als hun kind besmet is geraakt etc. etc. Het is maar een notendop van de vele gesprekken die ik nu dagelijks voer.

Hoe in contrast staat dit met het werk als Campinghost? Juist daar zijn de mensen blij en in vakantiestemming. Had ik gasten die blij waren dat ze in Frankrijk op de camping waren i.p.v. in het drukke Nederland, was het heel gewoon dat je een mondkapje opdeed als je de supermarkt in ging en zeurde er niemand over. Liep ik mijn benen onder het lijf vandaan in dit korte seizoen. Werd ik uitgenodigd voor een borrel, stond ik weer op de jeu de boule baan, had ik de grootste lol met de gasten, zat ik weer een pizza op mijn veranda te eten en was COVID-19 totaal niet de orde van de dag. Hoe kon ik toen vermoeden dat een paar maand later het 4^e seizoen en het nieuwe avontuur opeens heel ver weg leek?

Ik was bezig met het “landen”, ik had winterwerk gevonden, mijn huis te koop gezet, ik ontving foto’s van het Demontageteam vanuit Frankrijk van de camping zonder “mijn tenten”, droomde ik langzamerhand weer van een nieuw seizoen en was ik wachtende op dat ene telefoontje voor mijn 4^e avontuur. Dat telefoontje kwam.

Slecht nieuws gesprekken, zijn gesprekken die je leert. Het beste is om direct het slechte nieuws te vertellen, je daarna voor een aantal seconden stil te houden zodat de ontvanger het nieuws kan verwerken. Dat doe ik als Campinghost, als BCO-er en dat deed ook de persoon aan de andere kant van de lijn van dat ene telefoontje.

Na dat telefoontje stortte even mijn wereld in. Oogkleppen gingen op en de tranen kwamen. Ik ben een denker, soms te veel en ik zou willen dat ik dat minder deed. Het zou soms best fijn zijn, als ik het gevoel en mijn gedachten even uit kon zetten. Gewoon alles even loslaten en even niets wat mij raakt. Alleen dat is helaas niet mogelijk, die uitknop heb ik niet. Ik probeer langzamerhand bij alles wat ik voel en denk het mooie niet te negeren, maar juist het positieve te vinden. Vertrouw ik op mijn wilskracht en doorzettingsvermogen en weet ik dat het geluk weer voor de deur staat.

Het is de dag na Kerst. Storm Bella giert nog steeds om het huis. De laatste dagen van 2020 zijn guur, koud en regenachtig. Ben ik bezig om de laatste hand te leggen aan het boek over 2 seizoenen als Campinghost in de Drôme om daarna het hoofdstuk bij Vacansoleil te sluiten. Drie mooie seizoenen heb ik mogen beleven bij deze organisatie. Met een lach en een traan, met vallen en opstaan. Maar zeker ook met een grote dankbaarheid dat ik bij deze organisatie het vak als Campinghost heb mogen leren ervaren. Dingen gebeuren altijd met een reden, je wordt er sterker, mooier en/of gelukkiger van. En daar waar de deur bij de één sluit, gaat bij de ander weer open. De oogkleppen zijn af, de tranen gedroogd, mijn “valkuil” omarmd en een 4^e (1^e) seizoen en avontuur komt eraan.

Van Vacansoleil naar Vacanceselect. Van single campinghost naar campingmedewerker in een team. Van tenten naar tenten/mobile homes. Van oost-Frankrijk naar…..?….. (dat is nog even afwachten) en van een “eind” naar een nieuw begin!

Laat 2020 zijn zoals het is, laten we de ervaringen van dit jaar gebruiken om het positieve in de toekomst meer te waarderen. Sta elke dag even stil bij de dingen waar je dankbaar voor bent, want in elke dag, hoe klein ook, zit namelijk iets goeds. En eindig elke dag met een positieve gedachte, want hoe moeilijk het ook was, morgen is er weer een nieuwe dag. Ik laat drie dierbare en mooie seizoenen en het jaar 2020 achter mij en kijk ik met een grote glimlach vooruit naar de Dag van Morgen…..