3x is Scheepsrecht

“Wat ben je aan het doen?” Ik sta in het bos nummer 132 gereed te maken voor de volgende gast, als ik mij omdraai en een meisje van amper 5 turven hoog zie staan, die mij dit vraagt. En voordat ik haar antwoord kan geven komt de volgende vraag alweer. “Komen hier nieuwe mensen wonen?” “Ja, hier komen nieuwe gasten vandaag”, zeg ik haar. “Waarom?” “Omdat ze, net als jullie, vakantie hier gaan vieren”. “Zijn het ook Nederlanders?”. “Nee, het zijn geen Nederlanders”. “Waar komen ze dan vandaan?” “Uit België”. “Spreken ze wel Nederlands?” ”Huh, ik denk het haast wel ja”. “Hebben ze ook kinderen?” “Ja, ze hebben ook kinderen, maar die zijn stukken ouder dan jij bent”. “Dus, daar kan ik niet mee spelen?” “Nou ja, dat weet ik niet, misschien wel”. “Ik heb een vriendinnetje ontmoet in het zwembad hier”. “Oh dat is gezellig toch? Dan kun je daarmee spelen”. “Ja, en ik ga zo weer zwemmen en dan zie ik haar ook weer”. “Daar is het ook weer mooi weer voor om te gaan zwemmen”. “Ja, en jij mag niet zwemmen”. “Oh, waarom dan niet?”, vraag ik haar verbaast. “Jij moet werken, de tenten schoonmaken voor de nieuwe inwoners”. “Nou doei”, ze zwaait en huppelt vrolijk weg, mij met een bek vol tanden en al lachend achterlatend. Heerlijk dat geklets met die kinderen.

Het is het 3^e seizoen voor mij als Campinghost voor Vacansoleil. 3x is Scheepsrecht. De betekenis die ik er zelf aan geef is, dat ik de eerste 2 seizoenen heb mogen vallen en opstaan, het oefenen en het mogen leren. En dat het nu, in het toch wel bizarre 3^e seizoen, de ervaring en het automatisme heb mogen laten spreken.  Dit seizoen ook gekozen om weer terug te keren naar dezelfde camping. Omdat ik om persoonlijke redenen wilde weten hoe het is om voor de 2^e keer terug te keren naar daar waar ik de camping ken, de beheerders, hoe ik het achtergelaten heb, de tenten, de omgeving en zeker ook het terugzien van (vaste) gasten. Ik heb het geweten.

Een paar dagen later, als inmiddels de Belgische gasten in tentnummer 132 zijn gearriveerd, loop ik naar ze toe om te vragen of alles naar wens is. Een bevestigend antwoord is het gevolg, we kletsen nog wat en ik wens ze vervolgens een fijne dag toe. Daarna wandel ik door naar de ouders van dat meisje van amper 5 turven hoog om te vragen hoe laat ze de volgende morgen willen gaan vertrekken. We praten wat over hun verblijf, als ik opeens uit de tent iemand een “Hoiiiii” hoor roepen. Het meisje komt achter het tentdoek vandaan en vertelt me dat ze verstoppertje speelt met haar broer. Ik zeg tegen haar, “dat dacht ik al, want ik zag je net al wel zitten hoor op je geheime plekje onder de safaritent”. Ik geef haar een knipoogje. Ik krijg er direct één terug. “Zag je me zitten?” zegt ze fluisterend. “Niks tegen mijn broertje zeggen hoor, is ons geheimpje he?”.  “Ja”, zeg ik fluisterend terug, “is ons geheimpje”. Uit mijn ooghoek zie ik opeens het broertje voorbijkomen. En deze schreeuwt “Ik heb je gevonden, je moet ook niet praten als je je verstopt, dan weet ik toch waar je bent”. “Nu ben jij weer”. Het meisje telt langzaam hardop tot 20. Het broertje vlucht alle kanten op, kijkt even rond en hij vindt zijn ultieme verstopplek: Jawel….onder de safaritent.

3x is Scheepsrecht, heeft voor mij nog een betekenis. Eind vorig jaar met Kerst, kreeg ik van mijn leidinggevende toen, een persoonlijke boodschap: “In 2019 ben jij jezelf vaak tegengekomen, laat 2020 het jaar worden waarin jij jezelf eindelijk gaat ontmoeten”. In 3 seizoenen werkzaam als Campinghost, kan ik nu wel zeggen dat de eerste 2 keer inderdaad seizoenen zijn geweest waarin ik mij enorm ben tegenkomen, maar ik kan nu met een gerust hart zeggen, dat in dit 3^e seizoen het ontmoeten is begonnen. Niet meer vallen en opstaan, maar nu gewoon blijven staan. Loslaten, niet meer achterom kijken, alleen maar vooruit. Positieve mindset creëren en woorden omzetten in daden. Dat deze baan, dit proces aan veranderingen bij mij persoonlijk teweeg heeft gebracht, dat had ik van te voren nooit kunnen bedenken. In de eerste 2 seizoenen is het zaadje geplant en nu in het 3^e seizoen zie ik eindelijk het zaadje groeien. Het bevalt me.

Het is ergens begin augustus als mijn gasten, die in mijn vorige blog centraal stonden, naar huis vertrekken. Een aantal dagen voor hun vertrek wordt ik door ze uitgenodigd om even nog een gezellige borrel te komen drinken. Ze vragen veel over mijn werk als Campinghost. Ik kan en mag natuurlijk niet alles vertellen, maar wat mijn taken zoal zijn; op- en afbouwen van inventaris in de tenten, gasten in- en uitchecken, toeristische informatie verstrekken, dat is allemaal geen probleem. De avond vordert en wordt gezellig en al lachend afgesloten.
De dag van hun vertrek is aangebroken en ik ontmoet ze nog even voordat ze echt vertrekken. “Marrit, we zijn klaar hoor, we hebben alles opgeruimd en schoongemaakt, de nieuwe gast kan er zo in. Alleen wisten we niet zo goed wat we met die tentstokken moesten doen”. Het is vroeg in de morgen en dan ben ik niet altijd op mijn best. “Waar je die tentstokken moest laten?” vraag ik. “Welke tentstokken?”. “Nou je weet wel, je vertelde ons over de afbouw, dus hebben we je alvast wat geholpen om de tent af te bouwen, we wisten alleen dus niet wat we met die tentstokken moesten doen”. Ik zucht diep, het kwartje valt. “Oké” zeg ik zuchtend en lachend. “Jongens, het wordt tijd dat jullie nu echt gaan vertrekken. Het was 3 weken erg leuk en gezellig, bedankt voor de spaghetti en de borrel, maar ik smeek jullie nu: Vertrek a.u.b.!” Al lachend een laatste groet, een goede reis en wie weet zien we elkaar terug. Ze zijn vertrokken.

3x is Scheepsrecht. Het 3^e seizoen. Een vreemd seizoen. Voor mij, voor de camping, voor mijn werkgever, voor het thuisfront, voor iedereen eigenlijk. En de reden waarom, weten we allemaal. Het 2^e seizoen voor mij op deze camping. Ik heb het geweten. Ik heb mogen voelen wat het is om terug te keren. Ik heb weer genoten, ik heb weer veel gelachen, minder gevloekt tijdens de op- en afbouw (de ervaring gaat spreken) en minder traan gelaten. Ik heb de voordelen ontdekt van de terugkeer. Zeker goed ervaren. Er is echter ook een keerzijde van een terugkeer. Iemand vroeg mij eind augustus hoe ik het seizoen heb ervaren. Diplomatiek antwoordde ik het volgende: “Ik vond het een kort, tussenhaakjes (lang) en intensief seizoen”. De persoon begreep mij onmiddellijk.

Ik heb de camping, de tenten, de omgeving en de gasten vorig seizoen omarmd. Ik wilde terugkeren. Ik heb het geweten en er zeker van genoten. Maar wat mijn verstand eigenlijk al wist, dat duurde voor mijn hart wat langer. In juli had ik al een beslissing genomen, in augustus kwam ik terug op die beslissing, appte mijn ITM, kreeg als reactie “Lieve help” en een dag later kwam ik tot mijn definitieve besluit. Het besluit waar ik mezelf de vraag heb gesteld; ‘wordt mijn glimlach op mijn gezicht nog groot van deze camping, of wordt de glimlach groter bij een nieuw avontuur?” Het werd mij snel duidelijk. Loslaten, niet meer achterom kijken, maar vooruit. Ik ga voor een nieuw avontuur.

Dat ik dit werk wil blijven doen als single campinghost, dat is een duidelijke ja. Wat en waar mijn nieuwe avontuur zal plaatsvinden, geen flauw idee. Wat ik wel weet is dat ik niet te lang op één camping wil blijven hangen, dat ik elke keer een nieuwe uitdaging wil blijven houden. Je kunt namelijk ook je baan veranderen, zonder van baan te veranderen. Het bevalt mij prima, dit werk, mijn werkgever, het campingleven.

3x is Scheepsrecht. 3 seizoenen Campinghost. Genoten en gelachen. Gevloekt en gejankt. Vallen en opstaan. Loslaten en vooruitkijken. Tegengekomen en Ontmoeten. Op- en afbouwen. In- en uitchecken. Camping Coeur d’Ardeche en Camping Domaine Le Couriou.

Elk eind is de start van een nieuw begin. Het 4^e seizoen als Campinghost. Op een nieuwe camping, met een nieuwe uitdaging, in een nieuw avontuur. Die glimlach is het grootst.